ΟΙ ΔΥΟ ΣΚΥΛΟΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΞΙΛΑΡΙ ΜΟΥ (Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ)

Ατίθαση χορωδία τα άνθη λεμονιάς μπλέκουν στις κλίσεις και τις οφειλές των μαλλιών μου.

Είσοδος. Μια ακόμη είσοδος.

Χωρίς κανένα ποδήλατο τρέχω προς τα χιλιάδες σκεφτικά καντήλια της θάλασσας.

Το παιδί που μυρίζει καμφορά χαϊδεύει με ορμητικές φτυαριές τη μακριά γενειάδα της αδέσποτης γάτας και ο γέροντας παππούς του (που όλες οι καμπούρες του ανοίγουν και κλείνουν σαν τελολογική βρύση) το κοιτάει λες και βλέπει μετεωρίτη.

Φτιαγμένος καυτή (από τα ποδοβολητά αλόγων ιπποδρόμου) άμμο είναι αυτός ο ήλιος που πέφτει στη διαδρομή μου. Της αλλάζει το όνομα.

Έρχονται από παντού ο Κινέζος δάσκαλος και το πιστό του αντίγραφο. Και όταν με πλησιάζουν μου στέλνουν ευθεία βολή στα μάτια δασύτριχες τις νεκροκεφαλές του βλέμματός τους.

Καθώς σκύβω να πιω νερό από την πηγή που έχει στερέψει, ο χρόνος στο κέντρο της ανάστροφης φωνής του καθρέφτη μηδενίζεται.

Η λεμονιά που τώρα πετάει σαν ξεχασμένο πουλί ψηλά στον χαμηλό ουρανό, μου ρίχνει και άλλα από τα λαθραία άνθη της στο κεφάλι μου.

Για μια στιγμή τα μαλλιά μου γίνονται κοκκινόμαυρα και το σαγόνι στο πρόσωπό μου αποκτάει μικρή ουρίτσα. […]