Περιγραφή
Κι όταν δεν υπήρχε αμφιβολία, όταν είχε πια σταματήσει εντελώς η ροή του αίματός του μέσα στις φλέβες, όταν είχε πια κρυώσει το χέρι του, πήρα παρά την αποφορά της σήψης ανάσα βαθειά και τον κοίταξα, κοίταξα τ’ ανοιχτά του μάτια, τα ακίνητα, τα ξερά του μάτια, τα έκλεισα. Πρώτη μετά πολύ καιρό φορά είδα το πρόσωπό του, το σώμα που αγαπούσα, μου ήρθαν στον νου χώματα, σκαθάρια, μυρμήγκια, σκουλήκια, χώματα όμως κυρίως -νοτισμένα, το αγαπημένο σώμα να σήπεται, το χώμα να τρέφεται και να τρέφει: η φρίκη της μόνης πραγματικής αθανασίας.
Και ξαφνικά κατάλαβα ποιος ήταν ο μόνος δρόμος. Ο θάνατος και ο πόθος πάντα ξαφνικά χτυπούν. Τον έγδυσα με μανία, τον χάιδεψα, τον φίλησα, ώρες τον φιλούσα και δροσίζονταν τα χείλη μου στην κρύα σάρκα του μες στο μαύρο καλοκαίρι. Και δεν ήσαν αυτά που δόθηκαν τρόμου φιλιά. Κι αν ακόμα υπήρχε η κόλαση, του έρωτός μας επισφράγιση ήσαν αυτά τα φιλιά, επισφράγιση αναγκαστική, απαραίτητη.
Κι ό,τι ακολούθησε κι ό,τι θ’ ακολουθήσει, ο μοναδικός αθάνατος έρωτας. (Απόσπασμα από το Σκιάχτρο/Liebestod)
