Περιγραφή
Το κέιμενο της Όλιας συνοδεύεται εικαστικά από λεπτομέρειες μιας βιβλικής αγιογραφίας του Νίκου Δ. Ανδριανού (1886-1948), η οποία φανερώνεται για πρώτη φορά. Πρόκειται για έναν μονήρη ζωγράφο που ζούσε στο περιθώριο της σαλαμινιακής κοινωνίας, και παρόλο που κοσμικά ή μη έργα του υπάρχουν διάσπαρτα σε σπίτια και εκκλησίες της Αττικής και της Βοιωτίας, μόλις τα τελευταία χρόνια άρχισαν να γράφονται μερικές αποσπασματικές αράδες για το εικαστικό σύμπαν του. Ίσως η μικρή αναμόχλευση του έργου του από τις εκδόσεις μας να καταφέρει να δώσει μια έστω μικρή ώθηση ενδιαφέροντος προς το πρόσωπό του, έτσι ώστε να επιτευχθεί σιγά-σιγά μια καταλογογράφηση τού έργου του.
Η εικόνα αυτή αποτελεί ένα από τα μέρη της αγιογραφίας του Νίκου Ανδριανού σε εκκλησία της Σαλαμίνας που έχει θέμα τη Δευτέρα Παρουσία, και παρόλο που η συγκεκριμένη λεπτομέρεια δεν συμπεριλαμβάνεται στην έκδοση, τη δημοσιεύουμε εδώ γιατί φανερώνει με διαύγεια το κλίμα που αναπτύσσεται στο εσωτερικό τού βιβλίου.
Κύριε,
τώρα, που καίγεται η στιγμή,
σαν το παλιόχαρτο,
κι ο ήλιος σου με τυφλώνει
μ’ επαναληπτικές ριπές,
άκου την προσευχή μου,
εμένα, του ελάχιστου.
Χάρισε λίγη δροσιά,
σκάψε μου ένα λακκάκι,
να θάψω μέσα του αυτό.
Το αδηφάγο και βασανιστικό
Αυτό.
Πάντα πεινασμένο.
Κλάδεψε τον ύπνο μου,
να κλείσουν οι δίοδοι του Άδη,
το χώμα απ’ τα μάτια και τ’ αυτιά.
Να μην παρακαλάμε πια,
κανείς να μην παρακαλάει.
Να έχουμε.
Κύριε,
είμαι κάτι λιγότερο από σκουπιδοσακούλα.
Μέσα μου έχουν στοιβαχτεί
όλες οι σιδερένιες νύχτες,
που κανένα ποταμάκι από δάκρυα
δεν τις μαλάκωσε ποτέ.
Η τρύπα του υπονόμου είμαι,
ένα χαρτί που τσαλακώθηκε
και πετάχτηκε βιαστικά,
πριν προλάβει να διαβαστεί,
δεντράκι είμαι,
που έγειρε
κάτω απ’ το ίδιο του το βάρος.
