Έξζιτ

ΣΥΓΓΕΝΗΣ Η ΘΛΙΨΗ

Δεν έγινε βιαστικά
την προετοίμαζε καιρό,
το χιούμορ χάραζε το μισό του πρόσωπο
το υπόλοιπο το διέτρεχε μια γαλήνη ανυπόκριτη
σαν μάσκα κλόουν
ένα αγκίστρι τραβούσε το στόμα προς τα κάτω
παραμορφωμένος και γελούσε που
δεν την καλοδέχτηκε κανείς για όσο φορέθηκε
αυτή τη μάσκα
συμπλήρωσε τα εξήντα και
έφυγε, μέσα στον ύπνο του σαν ανέκδοτο
οι καθρέφτες καλύφθηκαν με λευκά πανιά
το σπίτι μύριζε λιβάνι ,ίσως δυόσμο

Ο αποχαιρετισμός ήταν κλαυσίγελος
ανάμεικτος με ντροπή,
αγάπη και ειλικρίνεια.