ΑΘΟΛΟΓΙΟ ΝΕΟΛΗΝΙΚΗΣ ΠΙΕΣΗΣ

Ποτέ δε βρήκα την υπομονή ν’ αφήσω κανένα κουφέτο να λιώσει στο στόμα μου και να μείνει το αμύγδαλο γυμνό και στη διάθεσή μου, αβοήθητο, να το χαϊδολογάω. Υπήρξα επανειλημμένα ανυπόμονος με κάθε ένα από τα κουφέτα που έπεσαν στο στόμα μου. Δάγκωνα την κρούστα δηλαδή, όπως και να ‘χει, μην αντέχοντας άλλο να περιμένω το λιώσιμο της ζάχαρης, που κράταγε αιώνες, και ρήμαζα το αμυγδαλάκι πριν την ώρα του. Πολλές φορές η υπομονή μου έσπαγε λίγο πριν το τέλος, όταν έφτανα πιο κοντά από ποτέ στο να γδύσω το αμύγδαλο με μεθόδους ευγενείς, και ξάφνου, κι ενώ ήξερα ότι λίγο ακόμα και θα φτάναμε στο θρίαμβο της μη βίας, ξάφνου, εντελώς αυτοκαταστροφικά, τα σαγόνια μου λέγανε “ε, άντε πια, έλεος” και ρίχνανε τον ημίγυμνο καρπό στην γκιλοτίνα, όπως όπως. Και δεν είναι ότι είμαι άνθρωπος της βίας, τη γνωρίζω αυτή τη μάστιγα, την έχω δεχτεί επανειλημμένα κι έχω νιώσει τις επιπτώσεις, έχω βρεθεί στα σαγόνια του κτήνους και ξέρω. […]