Περιγραφή
Οι εφτά ιστορίες με τον γενικό τίτλο “Το σώμα μετέωρο” είναι σχεδόν παραληρηματικές. Εκτυλίσσονται στη δεκαετία του ’30, αλλά δεν είναι νοσταλγικές -οι νοσταλγίες είναι πεθαμένοι ιστοί- και δεν κατοικούν εκεί. Επισκέπτονται οι ίδιες -και τις επισκέπτονται- φωνές από το σήμερα και το αύριο.
Το μπλέξιμο τις κάνει να μοιάζουν μ’ έναν περιστρεφόμενο και φλεγόμενο θάμνο που τον σηκώνει ψηλά ο άνεμος. Μουρμουρητά του Ζαν Μποντριγιάρ ακούγονται, πρόσωπα παραμορφώνονται, όπως αυτά του Φράνσις Μπέικον…
Εμφανίζονται άγγελοι που καίνε με φωτιές, πέτρες που αποθηκεύουν κουβέντες και κινούνται μόνες τους, φτερά που ξεφυτρώνουν απ’ τους ώμους, ένα νέο κορίτσι που ερωτεύεται έναν παλιό νταή-φθοροποιό μηχανή, που τον έχει λησμονήσει ο χρόνος, γυναίκες που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, γυναίκες που “παίρνουν” άντρες και τους κάνουν να χάνουν τον μπούσουλα· φόνοι επαναλαμβάνονται για δεύτερη φορά.
Ένα νήμα διαπερνάει αυτές τις ιστορίες, μια κόκκινη ακτίνα λέιζερ. Κινούνται στις παρυφές του κόσμου του ρεμπέτικου. Μικρασιάτες είναι τα πιο πολλά πρόσωπα, αλλά τα εφτά αυτά διηγήματα δεν κολλάνε σ’ αυτό. Τα ρεμπέτικα υπάρχουν μόνο σαν αίσθηση μιας μουσικής που ακούγεται κάπου μακριά. Η γλώσσα τους είναι κομμάτι μαγκίτικη, αλλά αυτό δεν είναι επίδειξη στιλ. Άλλωστε, μέρος αυτής της γλώσσας χρησιμοποιείται στην καθημερινή γλώσσα των σημερινών νέων ανθρώπων.
Για αυτούς τους νέους ανθρώπους είναι γραμμένες οι ιστορίες. Μπαίνουν σ’ έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια, απαντώντας -εν μέρει- σε σημερινές ελλείψεις που αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα οι νέες γυναίκες.
