Περιγραφή
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΙΑ ΚΑΤΑΔΥΣΗΣ (απόσπασμα)
Είχα ακολουθήσει την πρόταση του γιατρού για το παγωμένο καπέλο. Το ήθελα. Η εικόνα του κεφαλιού γλόμπου, που στην ουσία γνώριζα μόνο από ταινίες, δεν ήταν και η καλύτερή μου.
Ξεκίνησα με την εντύπωση ότι ήταν κάτι απλό, δεν είχα φανταστεί το κεφάλι μου μεταμορφωμένο σε τεράστια παγοκύστη. Πρώτα βρέχουν τα μαλλιά, έπειτα συναρμολογούν και εφαρμόζουν την παγωμένη κάσκα, κλείνουν ασφυκτικά το κεφάλι, να μην αερίζεται, το πιέζουν τόσο σφιχτά που ο πόνος φτάνει στα μηνίγγια. Όσο κρατάει η θεραπεία πρέπει το κεφάλι να παραμένει σε ψύξη, έχει αποδειχτεί ότι σε χαμηλές θερμοκρασίες το φάρμακο δεν επηρεάζει τους θύλακες της τρίχας. Μεγάλο ποσοστό επιτυχίας. Όμως όχι απόλυτο. Εκεί, όσες ώρες παραμένω καρτερικά στην καρέκλα μου, έρχονται συνεχώς και αλλάζουν τα παγωμένα μέρη. Όταν ο πάγος αρχίζει να υποχωρεί, αντικαθιστούν τα κομμάτια με νέα, δεν πρέπει να ανέβει η χαμηλή θερμοκρασία, είναι ο μόνος τρόπος για να πετύχει το όλο εγχείρημα. Το χειρότερο είναι ότι ακόμη κι όταν έχει τελειώσει η έγχυση του φαρμάκου της χημειοθεραπείας, πρέπει για δύο περίπου ακόμη ώρες να φοράω την παγωμένη κάσκα, δεν μπορώ ούτε και τότε να απαλλαγώ όπως επιθυμώ.
(…)
Δεν ξέρω αν θα το ξανάκανα- μάλλον ναι, αυτό που λένε να στηρίζουμε τις επιλογές μας, ακόμη και στην αρρώστια, ακόμη και την ώρα εκείνη που κάθε σκέψη και συναίσθημα έχουν συρρικνωθεί, όταν δεν τους μένει παρά ένας τρόμος που γίνεται σχεδόν σωματικός. Ξυπνάς και κοιμάσαι μαζί του. Οι αναμνήσεις δεν υπάρχουν. Σκέφτεσαι τότε ότι όταν όλοι θα έχουμε φύγει, όταν θα έχει χαθεί και ο τελευταίος που μας θυμάται, θα είναι σαν να μην έχουμε υπάρξει ποτέ. Κανείς δε θα μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα της ύπαρξης, ήδη οι αναμνήσεις θα έχουν αποκτήσει τη μορφή φανταστικής ιστορίας. Φτάνει να προσπαθήσεις να τις διηγηθείς και κάτι μέσα σου πάει να σε ειρωνευτεί.
«Σίγουρα τα έχεις ζήσει όλα αυτά ή μήπως τα φαντάζεσαι;»
**
H Γεωργία Μαμά γεννήθηκε το 1969. Έζησε τα πρώτα χρόνια της παιδικής της ηλικίας στον Πειραιά και στη συνέχεια μετακόμισε στο Χαλάνδρι όπου και εξακολουθεί να ζει με τους δύο γιους της. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, έκανε μεταπτυχιακό στη διδασκαλία της Γαλλικής. Ασχολήθηκε με τη διδασκαλία της γαλλικής και της αγγλικής αλλά ως πλήρη απασχόληση εργάζεται στη δημόσια διοίκηση. Ασχολείται με το γράψιμο από την παιδική ηλικία. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά περιοδικά ενώ δύο διηγήματά της διακρίθηκαν στους διαγωνισμούς που διοργανώνουν οι Παράξενες Μέρες και το eyelands και έχουν συμπεριληφθεί στα βιβλία : Συλλογή του χρόνου και Ιστορίες του χειμώνα. Συμμετείχε στο πρώτο ανοιχτό διαδικτυακό εργαστήρι συγγραφής που δημιούργησαν οι Παράξενες Μέρες και στην έκδοση του συλλογικού μυθιστορήματος «Ταξίδι στο τέλος του κόσμου». Το πρώτο της βιβλίο, η συλλογή διηγημάτων «Χρυσόσκονη στη σκιά μου» κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2015 από τις Παράξενες Μέρες
