Τα δεικνύμενα

Το βιβλίο Τα δεικνύμενα είναι συμπληρωματικό στον Κηφήνα, υπό την έννοια ότι και αυτό με τη σειρά του έρχεται αντιμέτωπο με τη διαδικασία κατανόησης της ανθρωπότητας, παλεύοντας να κατανοήσει τις βασικές αρχές και τους νόμους της τέχνης. Αλλά στα Δεικνύμενα, η οντολογική διαδικασία παρουσιάζεται αντίστροφα. Εδώ, το μονοπάτι προς τη νόηση είναι μια ποιητική λειτουργία, ανάλογη των εθνογραφικών μεθόδων της συμμετοχικής παρατήρησης. Τα ποιήματα είναι πιο εκτεταμένα και στα επίπεδά τους εγκιβωτίζονται πολύπλοκες κοινωνικές και θεωρητικές διαδικασίες. Αντίθετα με το λυρικό υποκείμενο στον Κηφήνα, το οποίο αποδομεί την ανθρωπότητα, το λυρικό υποκείμενο των Δεικνύμενων προσπαθεί να ενσωματώσει τον εαυτό του στην κοινωνία, να την αναλύσει, και να εξάγει συμπεράσματα με βάση αυτό που αναγνωρίζει ως βάση και πυρήνα της πιθανότητας ο άνθρωπος να κατανοήσει τον εαυτό του και το περιβάλλον του, και διά μέσου αυτών την τέχνη του. Όπως ο ποιητής γράφει στον Πρόλογο – “Το θαύμα της ζωής δεν είναι λιγότερο ή περισσότερο εκθαμβωτικό από οποιοδήποτε άλλο θαύμα. / “Τα Δεικνύμενα” γράφτηκαν τις τελευταίες δύο δεκαετίες, έχοντας ως βασικό στόχο να κατανοήσω: Τι είναι αυτό που γνωρίζουμε (οντολογία), πώς γνωρίζουμε όσα γνωρίζουμε (επιστημολογία) και ποια η φύσηθέση της σημερινής ποιητικής σκέψης, χωρίς ασφαλώς να ξεχνώ ότι κανείς δεν μπορεί να συγκρατήσει την αναπνοή παραπάνω από το επιτρεπτό ανθρώπινο όριο (οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα). / Εξάλλου, η κορυφαία των τεχνών ήταν, είναι και θα είναι του καρπωτή η Tέχνη. Τα υπόλοιπα; Συνομωσία.”