ΠΟΛΕΜΙΣΤΡΕΣ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ

Έφτασε στο Παλαιό Φάληρο. Όμορφη περιοχή! Ο ήλιος έκανε τη θάλασσα να λαμπυρίζει, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση πως υγρός χρυσός επέπλεε στην επιφάνεια. Οι γλάροι πετούσαν χαρούμενα, και πότε πότε βουτούσαν στας χρυσά νερά. Στο Ξηροτάγαρο, μετά το Εργοστάσιο Αεροσκαφών, έπρεπε να στρίψει αριστερά. Το σπίτι έμοιαζε με μικρό κάστρο. Πέρα από τα τοξωτά παράθυρα και τα κάγκελα με τους γρύπες, υπήρχαν και οι πολεμίστρες στη στέγη. Άρχισε τότε εκείνη να της χαϊδεύει τα μαλλιά και να της σιγοτραγουδά: Ας χαμηλώναν τα βουνά να ‘βλεπα το Τσιρίγο, που ‘χει κορίτσια όμορφα και κόκκινα σα μήλο…
Μήτε πουλιά δεν κελαηδούσαν εκείνη τη μέρα στο Κομμένο. Όλα τα ζώα είχαν φύγει τρομαγμένα. Το χωριό καιγόταν. Υπήρχε μια γυναίκα που θαύμαζε απεριόριστα. Άξια θαυμασμού, σεβασμού και τιμών. Το όνομά της, Λέλα Καραγιάννη!