Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΞΕΡΑΜΕ

«Η τρέλα δεν είναι για να κοροϊδεύει κανείς», µουρµουρίζω µε το βλέµµα καρφωµένο στον πολυέλαιο πάνω από το κεφάλι µου. Ξεκουµπώνω το πουκάµισό µου. Σε σκέφτοµαι. Το βγάζω και το πετάω στο πάτωµα. «Η τρέλα δεν είναι για να κοροϊδεύει κανείς». Σε σκέφτοµαι συνέχεια.

Μια γυναίκα που δεν µαθαίνουµε ποτέ τ’ όνοµά της ξεκινάει στον απόηχο της πανδηµίας ένα µοναχικό ταξίδι από την Αθήνα στην Ιταλία, µε αφορµή ένα µήνυµα που λαµβάνει από τον εραστή της. Θα µπορούσε να είναι η αφήγηση µιας ανεκπλήρωτης ερωτικής ιστορίας, όµως ο κόσµος που ξέραµε είναι κάτι πιο περίπλοκο και συναρπαστικό. Είναι η προσωπογραφία µιας γυναίκας σε υπαρξιακό αδιέξοδο. Ένα ταξίδι στον εαυτό, όπου εικόνες από το παρελθόν της ηρωίδας και τραυµατικά γεγονότα, όπως η αυτοχειρία της µητέρας της, αναδύονται και µπλέκονται µε την πραγµατικότητα που βιώνει.