ΜΕΘΥΣΜΕΝΟ ΤΟΠΙΟ – ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ

Για να διαβάσουμε τον κόσμο που μας περιτριγυρίζει,
πρέπει να ξαναγράψουμε ιστορίες.
Από αυτές που δεν εφαρμόζουν πάντα τους κανόνες και τις ιεραρχικές σχέσεις
για το πως πρέπει να συνδυάζονται οι λέξεις και τα πράγματα.

Θέματα, όπως η μελαγχολία για την πολιτική, ο έρωτας σε μεγαλύτερη ηλικία, οι ρυτίδες που ζωγραφίστηκαν από τα επαναλαμβανόμενα χαμόγελα, το χάδι της ακροθαλασσιάς, ένας λογαριασμός της ΔΕΗ που χρησιμεύει για σελιδοδείκτης, και άλλα συναφή, θέματα που απασχολούν τους σύγχρονους ανθρώπους, δημιουργούν το τοπίο της Μαρίας Κακογιάννη, που μοιάζει μεθυσμένο και που η γλώσσα του φαίνεται να σκοντάφτει, καθώς οι προτάσεις προσπαθούν να βρουν ρυθμό. Απέναντι στο κυρίαρχο αφήγημα της εποχής μας, που φωνάζει λυσσασμένα, μοιρολατρικά, κουρασμένα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, η απάντηση που προκύπτει από τα έξι κείμενα της Κακογιάννη είναι ότι υπάρχουν πολλές εναλλακτικές λύσεις, αλλά το ενδιαφέρον ίσως να βρίσκεται στο εξής: Όχι τόσο τι περιγράφει μια αφήγηση αλλά τι συνιστά και πώς συνδιαλέγεται με τη σκέψη.