ΜΑΛΟ ΜΟΜΕ ΜΙΚΡΟ ΚΟΡΙΤΣΙ

Η Γερμανία ήταν παρούσα σε όλη μας τη ζωή. Ακόμη είναι.
Σφράγισε τη ζωή μας. Πάντα έβρισκε χώρο στις κουβέντες μας.
Τρύπωνε και θρονιαζόταν. Στάθηκε αδύνατο να την απεκδυθούμε.
Είχε γίνει ένα με την πέτσα μας. Την συναντούσαμε στα γράμματα, στις φωτογραφίες από ελληνικά γλέντια στην ξενιτιά, τα ρούχα μας, τα ηλεκτρικά μας, με πρώτη και καλύτερη την έγχρωμη τηλεόραση, στις κοτολέτες μας, τα σνίτσελ και τα βουρστ, στα ογκώδη ποτήρια της μπύρας, στις κουρτίνες, στα διακοσμητικά κεριά, στα δέματα, στα υφάσματα και τα καπέλα, στις πλεχτές μπέρτες, τις σοκολάτες. Για πολλά χρόνια η Γερμανία φορούσε φωτοστέφανο αγίας, θεότητα για τα πεινασμένα νιάτα, που έφυγαν με ρουφηγμένα από την πείνα μάγουλα και επέστρεψαν στην πατρίδα κοκκινομάγουλα, με λάχανο μαλλί, προτεταμένα στομάχια και μακριές φαβορίτες. Αλλά ξένοι για τα παιδιά τους.