ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΕΙ ΤΟΣΟ ΚΡΥΟ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΣΟΥ;

Η ηδονή του πόνου. Η βεβήλωση του σώματος. Η παραφορά και το πάθος. Η επαφή με το ενδότερο “είναι” μας. Η απώλεια. Η είσοδος στη μοναξιά. Ο έρωτας προς ένα βιαστή και δολοφόνο. Η επιστροφή από τον πόλεμο. Η ανυπαρξία. Η κατάργηση της ατομικότητας. Η εγκατάλειψη. Η έλξη και η απώθηση για τον ίδιο άντρα. Το διαζύγιο. Η προδοσία. Η φθορά του σώματος. Η δειλία. Τα αγκάθια της ψυχικής αναλγησίας. Ο έρωτας που χάνεται και μέσω της τέχνης ανακτάται. Το φάντασμα μιας αδικοχαμένης δασκάλας. Ο δραπέτης ενός γηροκομείου. Ο άντρας που γοητεύει και μετά το θάνατό του. Η δολοφονία μιας γλύπτριας. Ο μπαμπάς που δεν πετάει.
Το “Γιατί κάνει τόσο κρύο στο δωμάτιό σου;” διεισδύει στο λαβύρινθο του ενστίκτου, που, άλλοτε ζωώδες και άλλοτε αθώο κι ανυπεράσπιστο, κυριεύει τον άνθρωπο και τις κινήσεις του, στιγματίζοντας τις σχέσεις του και τη ζωή του. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Οι πράξεις των ηρώων της είναι σκληρές, απάνθρωπες θα μπορούσες να τις χαρακτηρίσεις, παράλογες και ακατανόητες. Θα μου πείτε, τι βρίσκει κανείς διαβάζοντας τα διηγήματά της; Βιάζομαι να απαντήσω: λογοτεχνική δύναμη και παράλληλα την αναγνώριση μιας κοινωνίας που τρελαίνει τα μέλη της. [?]Τα πρόσωπά της είναι κυρίως άνθρωποι που ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας- όχι πάντα από επιλογή. Συνήθως είναι γυναίκες μόνες, στερημένες τον έρωτα, την οικογενειακή θαλπωρή, τη φιλία. Οι πράξεις τους κινούνται σαν την μπάλα πάνω στη γραμμή: μια στραβοκλωτσιά και πέφτουν απ΄ έξω. Τα όρια δεν τους πτοούν, δεν τους αποτρέπουν από το να αποφασίσουν μια πράξη που θα τα ξεπεράσει. Παρ΄ όλα αυτά οι ήρωες και οι ηρωίδες της έχουν σαφείς διακρίσεις μεταξύ τους. (ΓΙΑΝΝΗΣ Ν. ΜΠΑΣΚΟΖΟΣ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 7/4/2011)

Τα διηγήματα του βιβλίου βρίθουν ονειρικών καταστάσεων που, όσο διαρκούν, τις περισσότερες φορές, αποπνέουν ένα εφιαλτικό γκρίζο, ακόμα και όταν τα διαδραματιζόμενα δεν προσφέρονται, εκ πρώτης όψεως, για τη δημιουργία εφιαλτικού κλίματος. Όπως και να ‘χει, πάντως, το ονειρικό στοιχείο εξυπηρετεί δραστικότατα την ενδιάθετη τάση της αφηγήτριας να ανατρέπει, με ποικίλους, ενίοτε ιδιαίτερα ευρηματικούς, τρόπους, το σκηνικό επάνω στο οποίο υφαίνει τον αφηγηματικό της καμβά. Σε αυτό το κλίμα, τα πρωτεύοντα αλλά και τα δευτερεύοντα πρόσωπα των ιστοριών της, επαρκώς προσδιορισμένα ή επιμελώς συγκαλυμμένα, είτε ως αναγνωρίσιμες, καθημερινές είτε ως φευγαλέες φιγούρες, μοιάζει να μην ξέρουν τι να κάνουν, πώς να διαχειριστούν την εγγενή καλοσύνη ή την επίκτητη κακία τους, καθώς, συνειδητά ή ερήμην τους, διαβρωμένα από τις συνθήκες του ατομικού ή του κοινωνικού τους βίου, έχουν υποστεί σοβαρή αλλοτρίωση και ζουν με την “ευφροσύνη της κακίας” τους. (ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ, Η ΑΥΓΗ, 21/8/2011)