Άβαθο ρυάκι…

Ο θάνατος δεν κατείχε ποτέ σημαντική θέση στη συνειδητή μου ζωή. Δεν τον σκέφτομαι καθόλου και με απασχολεί ακόμα λιγότερο. Να πεθαίνεις την τελευταία στιγμή, όπως έλεγε ο Σελίν. με το κουράγιο και την αξιοπρέπεια που έχω δει να γίνεται στα ζώα. με την απλότητά τους, αυτό εύχομαι.
Παρόλο που στην εφηβεία ο θάνατος δεν με απασχολούσε παραπάνω, μερικές φορές ξυπνούσα αλαφιασμένη μες στη νύχτα με τη σκέψη ότι κάποια μέρα θα πέθαινα. Με τυραννούσε μια ακατάλυτη μοναξιά, σαν να ήμουν στα πρόθυρα ενός επικείμενου θανάτου. Έπειτα αυτά τα ξυπνήματα σταμάτησαν.
Αργότερα ενδιαφέρθηκα για τις φιλοσοφίες της αρχαιότητας που βλέπουν τον θάνατο σαν κάτι αμελητέο, συνηχώντας με τούτο τον στίχο του Μαλλαρμέ: “Άβαθο ρυάκι, συκοφαντημένο, ο θάνατος”.
Εντούτοις κατέχει σημαντική θέση, συχνά εν αγνοία μου, σε αυτά που γράφω.
Πρόσφατα κινδύνευσα να πεθάνω από κορωνοϊό.