ΤΟ ΜΗΤΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΣΤΗ ΦΟΝΙΣΣΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ

Οι γονείς της Χαδούλας προίκισαν τη μοναχοκόρη τους μ’ ένα γκρεμό και ένα σπίτι στο ερειπωμένο Κάστρο, όπου μόνο τα στοιχειά κατοικούσαν. Τέτοιο προικιό δεν οδηγεί σ’ ένα καινούργιο κόσμο: μεταβατικό αντικείμενο χωρίς μετάβαση, υψώνεται στο τέλος, ως μάλλινη σινδόνα – σήμα χωρίς αντίκρυσμα, προς ένα κόσμο που απομακρύνεται αδιάφορος. Η μοναχοκόρη, θεραπεύτρια της ανίας της -φόνισσα της συνονόματης εγγονής της και άλλων μικρών κοριτσιών- λέει την τελευταία της φράση: “ω! να το προικιό μου!”. Και πεθαίνει. Με αφετηρία τα τελευταία λόγια της φόνισσας, ο αναγνώστης ξαναρχίζει το βιβλίο του Παπαδιαμάντη. Έχοντας ήδη δονηθεί από τη μουσική του Σκιαθίτη, διαβάζει την απήχηση στον ίδιο του τον εαυτό ως αναγνώστη, σε γλώσσα ψυχαναλυτική. Κάτω από το φως ενός μυθιστορήματος αγρυπνίας, είναι ο ψυχαναλυτικός λόγος εκείνος που φωτίζεται – ο λόγος του Παπαδιαμάντη είναι φως. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)