Περιγραφή
Αν διαβάσει κανείς προσεχτικά το δοκίμιο “Πώς φτιάχνονται τα ποιήματα” θα δει πως πέρα από την ιστορική στιγμή που καλούνται να υπηρετήσουν τα ποιήματα που οραματίζεται ο Μαγιακόβσκι, οι “συνταγές” είναι στο βάθος ίδιες μ’ αυτές που όλοι οι μεγάλοι ποιητές έχουν δώσει. Η “κοινωνική εντολή” του Μαγιακόβσκι δεν είναι άραγε ο “έρωτας” του Ρίλκε στα “Γράμματα σ’ ένα νέο ποιητή;” (“Γόνιμος είναι κι ο έρωτας: επειδή κι ο έρωτας είναι δύσκολος. Έρωτας του ανθρώπου για τον άνθρωπο” γράφει ο Ρίλκε.)
Το ποίημα το μετάφρασα ακολουθώντας τις οδηγίες που δίνει ο Μαγιακόβσκι στο δοκίμιο, σαν να το συνέθετα πραγματικά με βάση αυτούς τους κανόνες έχοντας πάντα κατά νου το “στόχο” του ποιήματος. Το δοκίμιο το επεξεργάστηκα με οδηγό το ποίημα. Κι έγινε τούτο το παράξενο: Όταν δεν ήταν σωστές οι αντιστοιχίες που είχα βρει με την ελληνική στιχουργική μέσα στο δοκίμιο, δεν μπορούσα να λύσω τα προβλήματα στο ποίημα κι όταν δεν είχα βρει σωστές λύσεις στο ποίημα, οι προτάσεις στο δοκίμιο έμεναν αυθαίρετες, μετέωρες. Ο διάλογος αυτός ανάμεσα στο ποίημα και το δοκίμιο έγινε με βάση την υποκριτική θέση που πήρα και που ανάφερα στην αρχή. Αν πέτυχε… Όχι, δε θα τελειώσω με το γνωστό μισοκακόμοιρο “Εσείς θα το κρίνετε”. Λέω: Αυτό, μόνο ο Μαγιακόβσκι θα μπορούσε να το κρίνει αν ήταν εδώ κι ήξερε ελληνικά.
Αυτός μόνο θα μπορούσε να βρει, δικαιολογημένη ή όχι την υποκρισία μου. (Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ Νοέμβρης 1988 – Απόσπασμα από το σημείωμα της μεταφράστριας)
