Περιγραφή
«Η μεταμυθοπλασία εντάσσεται στη μετανεωτερική συνθήκη, αν και υπάρχει πριν από αυτήν».
Αυτό μας λέει το πρώτο από τα κείμενα του τόμου, δηλώνοντας την ιστορικότητα μιας αφηγηματικής τεχνικής, η οποία στις μέρες μας γενικεύεται ως πρακτική, ενώ ταυτόχρονα, αναδεικνύεται σε αισθητικό και ευρύτερο πρόταγμα.
Τι είναι όμως η μεταμυθοπλασία;
«Είναι συγχρόνως καλλιτεχνικό ρεύμα αλλά και τρόπος προσέγγισης της ιστορίας, μιας ιστορίας που δεν περιορίζεται στο καλλιτεχνικό πεδίο. Θα μπορούσαμε να την παρομοιάσουμε με την έννοια της φουκωικής ασυνέχειας: “εργαλείο και συνάμα αντικείμενο έρευνας”».
Πώς την προσεγγίζει, συγκεκριμένα, η συζήτηση που διεξάγεται σ’ αυτές εδώ τις σελίδες;
«Ο όρος μεταμυθοπλασία αφορά εξίσου το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της μυθοπλασίας, σε μια κίνηση παλινδρομική, από τη γλώσσα της κλασικής μυθοπλασίας στη μεταγλώσσα της, δηλαδή στη διαρκή ρήξη και επαναδόμηση της μυθοπλαστικής γλώσσας, έξω και πέρα από το αφηγηματικό συνεχές, καθώς και την ψευδαίσθηση αυτού του συνεχούς».
Ποια είναι όμως η αιτία, για αυτόν τον γενικευμένο, νέο τροπισμό των αφηγηματικών τεχνικών; Και μάλιστα, όχι μόνο των αφηγηματικών τεχνικών της λογοτεχνίας, και εν γένει της τέχνης, αλλά και της ιστορίας, ακόμα και του πολιτικού λόγου; Τι ακριβώς έχει συμβεί;
Μα, ακριβώς το γεγονός πως βρισκόμαστε μετά το τέλος της μακράς περιόδου της «χαρούμενης νεωτερικότητας». Ήτοι, η διαπίστωση πως ό,τι ονομάστηκε μοντερνισμός, στην εποχή της ακμής του, τώρα βρίσκεται στη μακρά φάση της κρίσης του. Έτσι, όπως μας λέει ένα άλλο κείμενο του τόμου:
«Μείζων συμβολή της “μεταμυθοπλασίας” είναι ότι έννοιες-φετίχ της Δυτικής νεωτερικότητας, όπως η “πρωτοτυπία”, η “αυθεντικότητα”, και η ίδια η “δημιουργία”, χρειάζονται ριζική αναθεώρηση». […] (Από τον πρόλογο του επιμελητή)
