Περιγραφή
Κυκλοφόρησε το καινούργιο βιβλίο του Φώτη Τερζάκη
ΑΝΤΙΔΡΟΜΑ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ
Ασιατικές ιχνογραφίες – τόμος Α
Μια σειρά από οδοιπορικά στην Ασία ––στην Τουρκία, στον Αραβικό κόσμο από τη Συρία και την Ιορδανία μέχρι την Αίγυπτο και τη Νότιο Αραβική, στο Ιράν, στην Ινδία και στα Ιμαλάια, στη Χερσόνησο της Ινδοκίνας, στην Κίνα και την Ιαπωνία–– διασταυρώνονται με τη γραπτή ιστορία, την αρχαιολογία, την εθνογραφία θρυμματίζοντας την αφηγηματική και χρονική συνέχεια: χρόνοι μέσα σε άλλους χρόνους, διηγήσεις ενθηκευμένες σε άλλες διηγήσεις, ανακατασκευάζουν μια πρισματική έννοια του ταξιδιού σε αναζήτηση μιας οικουμενικής ––ανέφικτης πάντα, όσο και αγωνιωδώς ποθούμενης–– διεύρυνσης της ατομικής ανθρώπινης εμπειρίας.
Τα τέσσερα αφηγήματα του πρώτου τόμου περιέχουν ––επανεπεξεργασμένες–– σημειώσεις και ταξιδιωτικές καταγραφές τού συγγραφέα από την Τουρκία, τις Αραβικές χώρες, τον Ιρανικό κόσμο και την Ινδική υποήπειρο, που εκτείνονται χρονικά από 1993 ως το 2010.
Φουντούκ λένε τα παραδοσιακού τύπου πανδοχεία, κατευθείαν απογόνους των παλαιών χανιών. Άλλες δύο φορές μείναμε σε τέτοιο, στην Κουράιμπα και στο Μπιρ Αλί (εκεί πρωτοδοκιμάσαμε και μαγειρεμένο καρχαρία). Δεν προσφέρουν ατομικά δωμάτια. Οι επισκέπτες κοιμούνται κατάχαμα, ο ένας δίπλα στον άλλον, σε μία ή δύο μεγάλες αίθουσες στρωμένες με κιλίμια και σπαρμένες με ξύλινες κολόνες (θυμίζουν λιγάκι το εσωτερικό τζαμιού). Μία άλλη μακρόστενη σάλα, μ’ ένα μακρύ χαμηλό τραπέζι στη μέση και μαξιλάρια γύρω γύρω στους τοίχους, χρησιμεύει για τραπεζαρία. Καμιά φορά, το τραπέζι λείπει εντελώς και τον ρόλο του παίζει ένα φαρδύ χαλί. Η αρχιτεκτονική τους είναι τυπικά αραβική, με εσωτερικές αψίδες, ξύλινη διακόσμηση και χρωματιστά τζάμια στα παράθυρα. Σε μια τέτοια σάλα εκείνο το βράδι η Υεμένη μάς αποχαιρέτισε με τον δραματικό «χορό των μαχαιριών». Πέντε-έξι νεαρά αγόρια με μάτια αγριεμένων σατύρων ––παζολινικές φυσιογνωμίες, είπε ο Άγγελος: και αυτός ήξερε–– κινούνταν σε κύκλο λικνιζόμενοι αργά και κραδαίνοντας γυμνές τις ζαμπίγιες τους· οι άλλοι συνόδευαν αποκλειστικά με κρουστά, μικρά ημισφαιρικά τύμπανα και κρόταλα, στα οποία προστέθηκε κάποια στιγμή μία πίπιζα. Ο ρυθμός επιτάχυνε ξαφνικά, σαν ομοίωμα πολεμικής κλαγγής, και στο κορυβαντικό του αποκορύφωμα οι νεαροί έκαναν απότομες, μανιασμένες κινήσεις ο ένας προς τον άλλον, έβγαζαν τρομαχτικά αγκομαχητά, έγερναν σαν μεθυσμένοι, σχεδόν έπεφταν, και τινάζονταν πάλι στον αέρα σαν φιγούρες ενός αλλόφρονου θεάτρου σκιών, που έμελλε να παρασύρει κι εμάς στη δίνη του.
Από το ανέκδοτο βιβλίο του Φώτη Τερζάκη:
