Περιγραφή
Όταν ο άνθρωπος άρχισε να ερμηνεύει τη φύση των πραγμάτων -κι αυτό το έκανε όταν άρχισε να είναι άνθρωπος- η ζωή ήταν γι’ αυτόν παντού και τα πάντα ήταν ζωντανά. Ο ανιμισμός ήταν η διαδεδομένη έκφραση αυτού του σταδίου, ο “υλοζωισμός” αποτελούσε μία από τις μεταγενέστερες εννοιακές μορφές του. Η ψυχή πλημμύριζε ολόκληρη την ύπαρξη και βρισκόταν μέσα στα πάντα. Η γυμνή ύλη, δηλαδή, η πραγματικά άψυχη, “νεκρή” φύση, δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμα – καθώς πράγματι η έννοιά της, που είναι τόσο οικεία σ’ εμάς, δεν ήταν διόλου προφανής. Ότι ο κόσμος είναι ζωντανός είναι πραγματικά η πλέον φυσιολογική άποψη και υποστηρίζεται ευρέως από τις ενδείξεις της πρώτης ματιάς. Πάνω στην εγκόσμια σκηνή όπου γεννιέται και περιέχεται η εμπειρία, η ζωή ανθεί και καταλαμβάνει ολόκληρο το πεδίο που απλώνεται μπροστά στο βλέμμα του ανθρώπου. Το τμήμα της πρόδηλα άψυχης ύλης που βρίσκεται μέσα σ’ αυτό το πρωτογενές πεδίο είναι μικρό, αφού το μεγαλύτερο μέρος των όσων γνωρίζουμε τώρα ως άψυχα είναι τόσο βαθιά συνυφασμένο στη δυναμική της ζωής ώστε να φαίνεται πως αποτελεί μέρος της φύσης της.
