Περιγραφή
Ένας πρόεδρος της Αργεντινής χρίζει την κόρη του οπαδό της ομάδας που ο ίδιος αντιπαθεί. Ο τελικός ενός Ευρωμπάσκετ “ναρκοθετεί” τις ελληνοσερβικές σχέσεις. Άγγλος πρωθυπουργός αλλάζει ομάδα καθ’ υπόδειξη των συμβούλων του. Οι κυβερνήσεις Αιγύπτου και Αλγερίας “κηρύσσουν” ποδοσφαιρικό-πολιτικό πόλεμο. Ο Γάλλος πρόεδρος ωρύεται για την αποτυχία των “Τρικολόρ” στο Μουντιάλ 2010, την ημέρα που δύο εκατομμύρια συμπατριώτες του διαδηλώνουν για το συνταξιοδοτικό. Καρδινάλιοι κάνουν ραδιοφωνικά κηρύγματα για την Εθνική Ιταλίας. Ισραηλινός συνταγματάρχης προτρέπει ποδοσφαιριστές να πολεμήσουν όπως οι στρατιώτες του στη Γάζα.
Αυτά και πολλά ακόμη θαυμαστά, μεταξύ θυμηδιών, “μέσων καταστάσεων” και τραγωδιών, χαρακτηρίζουν το παιχνίδι της εξουσίας με το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Της πολιτικής (κυρίως) εξουσίας, αλλά και της δικαστικής, της στρατιωτικής, της δημοτικής, όπως και της “4ης”.
Ο Διονύσης Ελευθεράτος “ακτινογραφεί” χαρακτηριστικές ιστορίες, πολύ νωπές στην πλειονότητά τους, από Ελλάδα και εξωτερικό. Δείχνει τι κρύβεται πίσω από την επιφάνεια των πραγμάτων. Περιγράφει το πολιτικό φόντο αθλητικών γεγονότων. Αναλύει κινήσεις εντυπώσεων, αντιπερισπασμούς, σχέδια, αλλά και παθήματα, γκάφες, νίλες. Διότι μια μπάλα, ακόμη και την εξουσία μπορεί ενίοτε να πάρει από κάτω. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)
Ο Διονύσης Ελευθεράτος καταπιάνεται με ένα φαινομενικά εύκολο θέμα, την πολιτική και το ποδόσφαιρο. Ωστόσο μόλις ξεφυλλίσεις λίγες σελίδες σε κερδίζει αμέσως με την αμεσότητα και τη ζωντάνια των κειμένων και τον τεκμηριωμένο και “ψαγμένο” τρόπο που ακουμπά τα ζητήματα. Μπορεί να διαβαστεί εύκολα, διότι είναι αυτοτελείς ιστορίες και επίσης δεν χρειάζεται κάποιος να είναι φανατικός λάτρης του ποδοσφαίρου για να αντιληφθεί τα γεγονότα. Αντίθετα θα έλεγα πως είναι ένα βιβλίο που απευθύνεται κυρίως σε αυτούς που δεν είναι οπαδοί, αλλά πραγματικοί φίλαθλοι. (Χρήστος Σωτηρακόπουλος, SportDay, 7/11/10)
Στο “Εξουσία, τι μπάλα παίζεις;”πρωταγωνιστεί η πολιτική, όχι το ποδόσφαιρο ή, γενικότερα, ο αθλητισμός. Ο συγγραφέας, ο γνωστός αθλητικογράφος Διονύσης Ελευθεράτος, είναι ένας από τους ελάχιστους δημοσιογράφους αυτού του χώρου που θα μπορούσαν να γράψουν ένα τέτοιο βιβλίο, με τόση εμβρίθεια, εποπτεία του θέματος και εμβέλεια προβληματισμού. […] Στο βιβλίο του όμως ο Ελευθεράτος αποδεικνύει ότι διαθέτει μπόλικο χιούμορ, βιτριολικό μάλιστα. Χιούμορ που γίνεται συχνότατα μαστιγωτική ειρωνεία, ακόμα και σαρκασμός. Εδώ τον βοηθούν ακριβώς οι (βασικά “αντισυστημικές”) ιδεολογικές αρχές του. Του επιτρέπουν να κατεδαφίσει με ηδονή ανόητα, όταν δεν είναι υποκριτικά, κλισέ του τύπου “μην ανακατεύετε την πολιτική με τον αθλητισμό” ή “ο αθλητισμός ενώνει τους λαούς”. Του ανοίγουν τον δρόμο για την ανίχνευση και ανάδειξη αιτιακών σχέσεων ανάμεσα σε αθλητικά συμβάντα και πολιτικές εξελίξεις που εκ πρώτης όψεως δεν συνδέονται, σχέσεων που μόνον ένας αναλυτής άριστα ενημερωμένος και στους δύο τομείς μπορεί να εντοπίσει. (Δημοσθένης Κούρτοβικ, Τα Νέα, 26/2/2011)
