ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Το πρώτο βιβλίο της “Μικρής Θεατρικής Σειράς GLOBE” των εκδόσεων Σαιξπηρικόν όπου θα φιλοξενούνται έργα σύγχρονων δραματουργών του παγκόσμιου θεάτρου.

[…] Όλοι οι ήρωες αυτού του έργου είναι παιδιά. Ωστόσο, γερνάνε και ξαναγίνονται
παιδιά, ανάλογα με τις ανάγκες του μύθου, ενώ καμιά φορά αλλζουν και φύλο.
Αυτό δεν πρέπει να παραξενεύει.
Οι ηθοποιοί, αντιθέτως, δεν είναι παιδιά. Είναι ενήλικες
που στο έργο παίζουν τα παιδιά, τα οποία πάλι, παίζουν τους ενήλικες.
Ούτε αυτό πρέπει να παραξενεύει.
Θα υπάρξει πληθώρα άλλων πραγμάτων για να παραξενευτεί κανείς. […]

ΑΝΤΡΙΑ: Ξέρετε τι είδα στον ύπνο μου απόψε;
(Ο Αντρία περιμένει, μα κανένας δε δείχνει ενδιαφέρον για αυτή την πληροφορία. Ωστόσο, ο Αντρία συνεχίζει.)
ΑΝΤΡΙΑ: Είδα ότι η υπεύθυνη της τάξης μ’ έστειλε στο διαγωνισμό για τα μαθηματικά στο Ζάγκρεμπ. Ήταν, λέει, διεθνής ο διαγωνισμός, και συμμετέχουν όλα τα κράτη, η Σλοβενία, η Κροατία, η Τουρκία και το Ζάνζιμπαρ. Και λεει, ήρθα εγώ στην πλατεία του Μπαν Γέλατσιτς ( κεντρική πλατεία του Ζάγκρεμπ, φέρει το όνομα του εθνάρχη των Κροατών) και χάθηκα. Δεν μπορώ να βρω το σχολείο, δεν ξέρω που είναι τα πράγματά μου, δεν γνωρίζω πουθενά κανένα, παντού μόνο άγνωστοι. Και τώρα, ξέρω τη διεύθυνση στην οποία πρέπει αν πάω – Μιρογκόγισκα τρία, έχω λεφτά για το ταξί, αλλά, δεν μπορώ να μιλήσω, δεν τολμάω… Γύρω μου κόσμος, γεμάτη αυτή η πλατεία τους, ο κόσμος σεργιανίζει και όλοι κάπως με κοιτάζουν, κι εγώ μόνο στέκομαι. Σκέφτομαι πως να σταματήσω το ταξί. Αν απλώσω το χέρι, ίσως καταλάβουν… Εκείνοι μπορεί κάπως αλλιώς να κάνουν νόημα στους ταξιτζήδες. Αν μπω στο ταξί, αν μιλήσω, θα ξέρουν αμέσως. Εκείνοι μπορεί κάπως αλλιώς να λένε τη διεύθυνση στους ταξιτζήδες. […] (Απόσπασμα από την Έβδομη Σκηνή του έργου)