Περιγραφή
Non e senza periglio
il tuo volto divino
dell’alma a chi e vicino
com’io a morte, che la sento ognora;
ond’io m’armo e consiglio
per far da quel difesa anzi ch’i’ mora.
Ma tuo mercede, ancora
che ‘l mie fin sie da presso,
non mi rende a me stesso;
ne danno alcun da tal pieta mi scioglie:
che l’uso di molt’anni un di non toglie.
Δεν είναι δίχως κίνδυνο
το πρόσωπο το θεϊκό σου
για την ψυχή εκείνου που πλησιάζει
όπως εγώ στο θάνατο, κι αυτό διαρκώς το νιώθω·
γι’αυτό με ορμηνεύω κι αρματώνομαι
να σου αντισταθώ προτού πεθάνω.
Μα όσο κοντά στο τέλος μου κι αν πλησιάζω,
δε μ’ επιστρέφει η χάρη σου στον εαυτό μου·
καμία καταδίκη δεν μπορεί του ελέους σου τα δεσμά να λύσει,
γιατί η συνήθεια πολλών ετών μέσα σε μία στιγμή
δε γίνεται να σβήσει.
Σαν μαθητής, είχα μία καθηγήτρια που χρησιμοποιούσε μία “ακριβή” μέθοδο αξιολόγησης της ποίησης. Τραβούσε δύο γραμμές -μία κάθετη και μία οριζόντια- και, ξεκινώντας από το σημείο τομής τους, χώριζε την καθεμία σε εννέα υποδιαιρέσεις. Στην κάθετη γραμμή έμπαινε η αξιολόγηση της μορφής. Από μία έως τρεις υποδιαιρέσεις για τη γλώσσα, το αυτό για το μέτρο και για την ομοιοκαταληξία. Στην οριζόντια γραμμή βαθμολογείτο το περιεχόμενο. Η οικουμενική απήχηση του θέματος, η πρωτοτυπία του και η ολοκλήρωση ή μη των στόχων του ποιητή.
Αν σήμερα βρεθούν πολλοί που θα χαμογελάσουν με τα παραπάνω, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι για αιώνες αυτή ή άλλες ανάλογες μέθοδοι ήταν τα δεδομένα εργαλεία με τα οποία κρίνονταν τα ποιητικά έργα. Δεν είναι λοιπόν απορίας άξιο που από τη στιγμή της δημιουργίας του το ποιητικό έργο του Μιχαήλ Αγγέλου δίχασε τους κριτικούς, ούτε το γεγονός ότι, αφότου κόπασε ο πνευματικός αναβρασμός της Αναγέννησης και μέχρι τα μισά σχεδόν του 20ού αιώνα, εδραιώθηκε η αντίληψη πως παρουσίαζε περιορισμένο λογοτεχνικό ενδιαφέρον και η αξία του έγκειτο κυρίως στο ότι φώτιζε με τρόπο απροσδόκητα ειλικρινή τον ψυχισμό ενός από τους μεγαλύτερους εικαστικούς καλλιτέχνες όλων των εποχών. […] (Από την εισαγωγή της έκδοσης)
