ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ

Ι ΑΜΜΟΥΔΙΕΣ ΤΟΥ ΔΕΡΜΑΤΟΣ 1 Για να μην πέσω κάτω απ’ τα βήματά του είναι πυρές συνέχεια οι κραυγές μου, κολλημένα τα χείλη μου στον μεταμορφωμένο καρπό. Ο νόμος που με ορίζει κι από μένα πιο πολύ, ήλιος λαξεμένος σε φτερά. Πτυχώνεται ο ουρανός σε εσωτερικά νερά σφίγγοντας τη γροθιά σε στερνό χάδι. 2 Τρέμοντας, πιο γυμνή και πιο άοπλη, επινοώ την ελευθερία στο πέτρινο άγγιγμα όπου κεντρίζει τη φωτιά ο πόθος που ’χω ανάψει. Οι μορφές άλλου κορμιού ξανανιώνοντας τη νύχτα φωνή υπόσχεσης θανάτου. 3 Αφουγκραζόμαστε τη νύχτα ένα κορμί και ένα πεπρωμένο, φτιάχνω τη σύντομη ζωή με το αίμα μου. Ξεκινώ να κυνηγώ τις απουσίες στις γωνιές ενώ στρώνω ανυπόμονα την πούδρα μου στις άκρες των χειλιών. Δεν καταλαβαίνω τη ζωή ούτε το θάνατο, όμως είναι εμπόδια. 4 Δοκίμασα την αγωνία του σαβανωμένου αέρα, τον γαμψώνυχο ήλιο με το τείχος άλατος, το βρώμικο ζώο στο βάθος, λέξη που με μολύνει. Υπέκυψα έχασα η νύχτα πιο μεγάλη απ’ το σύμπαν. Ο ήχος απ’ το αυτοσχέδιο κατάρτι, κήπος με τσουκνίδες· κατάλοιπο ζωής στον θανάσιμο σωλήνα της μνήμης. 5 Άσε με να αναπνεύσω μέσα στην υπνηλία αυτού του ανοιχτού κλουβιού. Το φως που μας ζωγραφίζει είναι κι αυτό παύση. Μια στιγμή μόνο στην επίγνωση ότι οι πόρτες δεν έχουν ανοίξει. Η αϋπνία των ματιών μου θολώνει τις φωνές της μορφής σου. Τότε πεθαίνεις ένα αισθησιακό ραβδί σε σηκώνει. 6 Τρόπος θανάτου, ψηλαφώντας τον κόμπο χάνεται ο ίσκιος των βημάτων μου, προχωρώ, ο ήλιος γίνεται χρόνος, οι παλμοί του τον σμιλεύουν. Σιωπηλός καταρράκτης κάτω απ’ τα κλειστά του μάτια, κυματισμός ανάσας το κορμί του. Η γυναίκα μου κοιμάται κι η νύχτα είναι απέραντη. 7 Ανάσταση του ανέμου, διάλογοι στο δέρμα. Κυλάει η ελευθερία, που ’ναι μια κουβέντα και λέω μόνο πως είναι πραγματική. Ανάμεσα σε όσα αποσιωπώ και λησμονώ ο ύπνος κλείνει τις λέξεις, τα μάτια, το σώμα της ιδέας, όσα λέμε, τις σκέψεις. Η ποίηση πλέκει ανταύγειες, ο κόσμος δεν χωρά σε οχτώ συλλαβές, η νύχτα αδειάζει