ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΕΣ ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ

Το δέκατο τρίτο βιβλίο της Λουίζ Γκλικ είναι από τις πλέον υποβλητικές ποιητικές της συλλογές, από εκείνες που σε κατατρύχουν. Όπως στη συλλογή Η άγρια ίρις έτσι και εδώ, υπάρχει μια χορωδία, μια συνήχηση φωνών – όμως εδώ οι ομιλητές είναι εντελώς ανθρώπινοι, φασματικοί και ταυτόχρονα αρχαίοι. Οι Χειμωνιάτικες συνταγές από την κοινότητα είναι μουσική δωματίου, μια πρόσκληση σ’ εκείνο το προνομιούχο βασίλειο που είναι αρκετά μικρό ώστε να ακούγεται κάθε μεμονωμένο όργανο –dolente– με τη μελωδική του γραμμή να παρατείνεται, και στη συνέχεια να μεταφέρεται ζωηρά στο επόμενο όργανο –animoso– και συνάμα αρκετά μεγάλο ώστε να περιέχει μια ολόκληρη ζωή, τα ασύλληπτα δώρα και τις απώλειες των γηρατειών, τα παιχνιδάκια που κουδουνίζουν στο πίσω μέρος ενός αυτοκινήτου, ένα παρατημένο διαβατήριο, τα συστατικά ενός αναζωογονητικού σάντουιτς μέσα στον χειμώνα, την ευφρόσυνη παρουσία του ήλιου η λαμπρότητα του οποίου είναι ευθέως ανάλογη με το σκοτάδι του. “Πέρα από τον σύνθετο συναισθηματικό τόνο αυτών των ποιημάτων, το στοιχείο που τα καθιστά τόσο ευανάγνωστα είναι η αφηγηματική ροή –η μία εικόνα διαδέχεται την άλλη σε μια πειστική, συνειρμική διαδοχή– και ο ευέλικτος ελεύθερος στίχος της Γκλικ, αυτής της έξοχης μαστόρισσας της λυρικής αφήγησης.”