Περιγραφή
Ο άλλοτε σκανταλιάρης, εφευρετικός μαριονετίστας, Μίκι Σάμπαθ, στα εξήντα τέσσερά του, εξακολουθεί να είναι προκλητικά ανταγωνιστικός και αχαλίνωτα λάγνος. Αλλά μετά τον θάνατο της ερωμένης του ο Σάμπαθ ξεκινάει ένα θυελλώδες ταξίδι στο παρελθόν του.
Πολιορκημένος από τα φαντάσματα εκείνων που πολύ τον αγάπησαν και πολύ τον εμίσησαν, θα φθάσει στο χείλος της τρέλας και της εξόντωσης, έπειτα από διάφορες κωμικοτραγικές περιπέτειες.
Το “Θέατρο του Σάμπαθ” είναι μια σατιρική δημιουργία επικών διαστάσεων, και ο Μίκι Σάμπαθ είναι ο γαργαντουικός ήρωάς της. Όσο για τον Φίλιπ Ροθ, σ’ αυτό το εικοστό πέμπτο βιβλίο του βρίσκεται στο απόγειο της δημιουργικής του ωριμότητας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
“Έχω ιδιαίτερη αδυναμία σ’ ένα βιβλίο που λέγεται “Θέατρο του Σάμπαθ”, το οποίο μισούν πολλοί. Δεν είναι βέβαια αυτός ο λόγος που μου αρέσει. Αλλά πιστεύω ότι έχει πολλή ελευθερία μέσα του. Αυτό αναζητάς ως συγγραφέας, όταν δουλεύεις: να χάνεις τις αναστολές σου, να σκαλίζεις βαθιά μέσα στη μνήμη σου και τις εμπειρίες και τη ζωή, και μετά να βρίσκεις την πρόζα που θα πείσει τον αναγνώστη”. (Philip Roth)
Η έκδοση του βιβλίου στις ΗΠΑ, το 1995, πυροδότησε μια σειρά αντιφατικών κριτικών. Πέρα από την ακρότητα με την οποία «οπλίζεται» ο κεντρικός ήρωας, ο Μίκι Σάμπαθ, όμως, ο Ροθ «χρησιμοποίησε» το βιβλίο αυτό ως σκαλοπάτι για να εισέλθει σε μια νέα φάση της πεζογραφικής του παραγωγής. Ο τρόπος του Σάμπαθ, λοιπόν, ήταν ό,τι καλύτερο για να δώσει οριστική απάντηση σε μια σειρά διλημμάτων που ταλάνιζαν τους μέχρι τότε ήρωές του – από τον διχασμό ανάμεσα «στην αίσθηση του καθήκοντος» και στην επιδίωξη της ελευθερίας, μέχρι τη διάσταση ανάμεσα στην πνευματικότητα και στη ζωώδη ενεργητικότητα. (Χρίστος Κυθρεώτης, The Books’ Journal, τ.39, Ιανουάριος 2014)
