Περιγραφή
Παρίσι, δεκαετία του ’60· μια νεαρή γυναίκα εξαφανίζεται. Το μόνο που γνωρίζουμε γι’ αυτήν είναι το ψευδώνυμό της: Λουκί. Συχνάζει μαζί με άλλους μποέμ τύπους στο “Cafe της χαμένης νιότης”. Μα ποια ήταν; Ο Πατρίκ Μοντιανό δίνει τον λόγο σε όλους όσοι τη γνώριζαν, μα ελάχιστα την ήξεραν πραγματικά: έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ, έναν φοιτητή, έναν εκκολαπτόμενο μυθιστοριογράφο, αλλά και τον σύζυγο της Λουκί. Παράλληλα την ακούμε να περιγράφει τη ζωή της, μια ζωή χωρίς ορίζοντα, σ’ ένα Παρίσι φωτογραφημένο σε άσπρο-μαύρο. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)
«Νουβέλα ατμοσφαιρική και ποιητική πολύ επηρεασμένη από την γαλλική νουβέλ-βαγκ (δεν μπορείς να μη σκεφτείς την Τζην Σήμπεργκ στο «Με κομμένη την ανάσα» του Γκοντάρ), καθρεφτίζει ένα κόσμο που δεν υπάρχει πιά, ένα Παρίσι κοντινό και μακρινό ταυτόχρονα που κινείται σε άλλους ρυθμούς. Ο Μοντιανό είναι ένας συγγραφέας χαμηλότονος που αποφεύγει τις μεγάλες εξάρσεις, του αρέσει ο χαμηλός φωτισμός, τα βλέμματα, οι κινήσεις των χεριών, οι σιωπές. Ένα πολύ ενδιαφέρον και γοητευτικό βιβλίο που ευτύχησε να μεταφραστεί από τον (πάντα) εξαιρετικό Αχ.Κυριακίδη» – Librofilo, a boοks’ aficionado
«Κουαρτέτο για τέσσερις φωνές, το ”Στο cafe της χαμένης νιότης” είναι άλλο ένα αριστουργηματικό έργο ενός μεγάλου πεζογράφου». – Τιτίκα Δημητρούλια, Η Καθημερινή
«Πόσο πια μπορεί κανείς να εξελίξει την τέχνη του; Κι όμως. Ο σπουδαιότερος μικρογράφος της Ευρώπης αφήνει μακράν πίσω του τον ίδιο του τον εαυτό προτείνοντάς μας την πιο γοητευτική, την πιο άρτια λογοτεχνικά ιστορία φυγής και διαφυγής, ανθρώπων που ζουν με το ένα πόδι έξω από την κοινωνία». – Ρούλα Γεωργακοπούλου, Τα Νέα
«Ένα σπάνιας ευαισθησίας και περιεκτικότητας βιβλίο». – Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Ελευθεροτυπία
«Η αφήγηση, γεμάτη αμφισημίες, επιστρέφοντας αντικρίζεις το παλίμψηστο μιας αινιγματικής, μοναχικής, σαγηνευτικής ζωής. Στις φωτοσκιάσεις του συγγραφέα κρίνεται (και κρύβεται) το όλον. Η ζωή μιας γυναίκας αλλά και η -χαμένη μας νιότη- ζωή». – Ελένη Γκίκα, Έθνος
«Το Παρίσι του Μοντιανό δεν είναι η αστραφτερή πρωτεύουσα των φώτων. Αν έχει κάτι αστραφτερό αυτό είναι ό,τι της προσδίδει η γραφή του Μοντιανό, ήσυχη, αβίαστη, χωρίς καμία διάθεση λογοτεχνικής επίδειξης, καμιά φορά ελλειπτική, πάντα ουσιαστική και βαθιά». – Ναταλί Χατζηαντωνίου, Passport
