Ο ΘΑΛΑΜΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ 6

6,00 

Η νουβέλα “Ο Θάλαμος αρ. 6” αποτελεί μια τομή στην πνευματική και λογοτεχνική εξέλιξη του Τσέχοφ. Πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Ρούσκαγια Μισλ” το Νοέμβριο του 1892. Ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος αναφέρει πως πολλοί κριτικοί διέκριναν ότι με αυτήν του τη νουβέλα ο Τσέχοφ αποκόπηκε από την τολστόια επιρροή και έκτοτε διέγραψε τη δική του μοναδική λογοτεχνική πορεία.
Σε μια, λοιπόν, ανώνυμη πόλη της ρωσικής επαρχίας υπάρχει ένα δημοτικό νοσοκομείο στο οποίο επί μια 20ετία εργάζεται ως γιατρός-διευθυντής ο Αντρέι Εφίμιτς Ράγκιν. Στο νοσοκομείο αυτό, το οποίο περιγράφεται σαν ένα εγκαταλελειμμένο από τις αρχές της πόλης ίδρυμα, υπάρχει μια πτέρυγα στην οποία στεγάζεται ο “Θάλαμος αρ. 6”. Εκεί “φιλοξενείται”, όπως θα λέγαμε σήμερα, η ψυχιατρική κλινική-άσυλο του νοσοκομείου. Στο θάλαμο αυτό διαμένουν πέντε νοσηλευόμενοι με τη διάγνωση “τρελοί”. Τους επιβλέπει ο Νικήτας, ο οποίος με τη συμπεριφορά του εκφράζει την πιο ακραιφνή κατασταλτική βία εμποτισμένη με την αξία του καθήκοντος και της “τάξης”. Όπως θα έλεγε ένας Έλληνας συγγραφέας που έζησε για χρόνια στο Δαφνί: “Οι νοσοκόμοι που είναι στο ψυχιατρείο […] δεν είναι σαν τους νοσοκόμους που ξέρει ο καθένας, που ξέρουν ν’ αλλάζουν πληγές, να κάνουν ενέσεις και γενικά να περιποιούνται έναν ασθενή. Αυτοί είναι γεροί άντρες με σκληρή καρδιά που ξέρουν να δέρνουν τους τρελούς, όπως ο θηριοδαμαστής τα θηρία του”.
Ο “Θάλαμος αρ. 6” (1892) αποτελεί ένα συνταρακτικό δείγμα γραφής. Μετά από επτά περίπου δεκαετίες (1964) το μετέφρασε στα ελληνικά ο Άρης Αλεξάνδρου που ξεκινούσε τη λαμπρή σταδιοδρομία του ως μεταφραστής της ρωσικής λογοτεχνίας. Η επανέκδοσή τώρα του “Θαλάμου αρ. 6” πιθανόν να αποτελέσει την απαρχή μιας νέας ανάγνωσης αυτού του έργου εμπλουτισμένης με τη σύγχρονη εμπειρία μας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Στην παγκόσμια λογοτεχνία, λαμπρές σελίδες έχουν γραφτεί για (και από) τον κόσμο των ψυχιατρείων. Από τον Ρώμο Φιλύρα μέχρι τον Αντονέν Αρτώ και τις σημειώσεις του από την ψυχιατρική κλινική της Ροντέζ, συγγραφείς που έζησαν οι ίδιοι την κατάβαση στην κόλαση της ψυχής και των ιδρυμάτων έχουν περιγράψει συχνά με εκπληκτική διαύγεια αυτό το σκοτεινό τους ταξίδι. Σε ετούτο το διήγημα, όμως, το τρομακτικό είναι ότι ο αναγνώστης δεν μένει αμέτοχος απέναντι στον «Άλλο» ?ο άλλος, ο «τρελός» Ιβάν Ντμήτριτς, είναι τόσο κοντά μας που δεν μας χωρίζει παρά ένα βήμα από τον κόσμο του? και η ευκολία με την οποία οι ρόλοι μπορεί να μεταστραφούν είναι που προκαλεί ένα ρίγος με την απλότητα της τσεχωφικής διήγησης. Ειδικά στη ρωσική επαρχία του τέλους του 19ου αιώνα αρκεί να εξέλθει κανείς από τα περιχαρακωμένα όρια του κοινωνικού του ρόλου για να βγει η ετυμηγορία του περίγυρου: τρελός! Και να εγκλειστεί με τη σειρά του στο ημίφως του Θαλάμου αρ.6. (Ελένη Καρρά, Bookpress.gr, 15/6/2013)

Σε απόθεμα (επιπλέον μπορεί να ζητηθεί κατόπιν παραγγελίας)

Κωδικός προϊόντος: 9789604461776 Κατηγορία:

Περιγραφή

Η νουβέλα “Ο Θάλαμος αρ. 6” αποτελεί μια τομή στην πνευματική και λογοτεχνική εξέλιξη του Τσέχοφ. Πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Ρούσκαγια Μισλ” το Νοέμβριο του 1892. Ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος αναφέρει πως πολλοί κριτικοί διέκριναν ότι με αυτήν του τη νουβέλα ο Τσέχοφ αποκόπηκε από την τολστόια επιρροή και έκτοτε διέγραψε τη δική του μοναδική λογοτεχνική πορεία.
Σε μια, λοιπόν, ανώνυμη πόλη της ρωσικής επαρχίας υπάρχει ένα δημοτικό νοσοκομείο στο οποίο επί μια 20ετία εργάζεται ως γιατρός-διευθυντής ο Αντρέι Εφίμιτς Ράγκιν. Στο νοσοκομείο αυτό, το οποίο περιγράφεται σαν ένα εγκαταλελειμμένο από τις αρχές της πόλης ίδρυμα, υπάρχει μια πτέρυγα στην οποία στεγάζεται ο “Θάλαμος αρ. 6”. Εκεί “φιλοξενείται”, όπως θα λέγαμε σήμερα, η ψυχιατρική κλινική-άσυλο του νοσοκομείου. Στο θάλαμο αυτό διαμένουν πέντε νοσηλευόμενοι με τη διάγνωση “τρελοί”. Τους επιβλέπει ο Νικήτας, ο οποίος με τη συμπεριφορά του εκφράζει την πιο ακραιφνή κατασταλτική βία εμποτισμένη με την αξία του καθήκοντος και της “τάξης”. Όπως θα έλεγε ένας Έλληνας συγγραφέας που έζησε για χρόνια στο Δαφνί: “Οι νοσοκόμοι που είναι στο ψυχιατρείο […] δεν είναι σαν τους νοσοκόμους που ξέρει ο καθένας, που ξέρουν ν’ αλλάζουν πληγές, να κάνουν ενέσεις και γενικά να περιποιούνται έναν ασθενή. Αυτοί είναι γεροί άντρες με σκληρή καρδιά που ξέρουν να δέρνουν τους τρελούς, όπως ο θηριοδαμαστής τα θηρία του”.
Ο “Θάλαμος αρ. 6” (1892) αποτελεί ένα συνταρακτικό δείγμα γραφής. Μετά από επτά περίπου δεκαετίες (1964) το μετέφρασε στα ελληνικά ο Άρης Αλεξάνδρου που ξεκινούσε τη λαμπρή σταδιοδρομία του ως μεταφραστής της ρωσικής λογοτεχνίας. Η επανέκδοσή τώρα του “Θαλάμου αρ. 6” πιθανόν να αποτελέσει την απαρχή μιας νέας ανάγνωσης αυτού του έργου εμπλουτισμένης με τη σύγχρονη εμπειρία μας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Στην παγκόσμια λογοτεχνία, λαμπρές σελίδες έχουν γραφτεί για (και από) τον κόσμο των ψυχιατρείων. Από τον Ρώμο Φιλύρα μέχρι τον Αντονέν Αρτώ και τις σημειώσεις του από την ψυχιατρική κλινική της Ροντέζ, συγγραφείς που έζησαν οι ίδιοι την κατάβαση στην κόλαση της ψυχής και των ιδρυμάτων έχουν περιγράψει συχνά με εκπληκτική διαύγεια αυτό το σκοτεινό τους ταξίδι. Σε ετούτο το διήγημα, όμως, το τρομακτικό είναι ότι ο αναγνώστης δεν μένει αμέτοχος απέναντι στον «Άλλο» ?ο άλλος, ο «τρελός» Ιβάν Ντμήτριτς, είναι τόσο κοντά μας που δεν μας χωρίζει παρά ένα βήμα από τον κόσμο του? και η ευκολία με την οποία οι ρόλοι μπορεί να μεταστραφούν είναι που προκαλεί ένα ρίγος με την απλότητα της τσεχωφικής διήγησης. Ειδικά στη ρωσική επαρχία του τέλους του 19ου αιώνα αρκεί να εξέλθει κανείς από τα περιχαρακωμένα όρια του κοινωνικού του ρόλου για να βγει η ετυμηγορία του περίγυρου: τρελός! Και να εγκλειστεί με τη σειρά του στο ημίφως του Θαλάμου αρ.6. (Ελένη Καρρά, Bookpress.gr, 15/6/2013)

Επιπρόσθετες Πληροφορίες

Συγγραφέας

Έτος

ISBN

Εκδόσεις

Προμηθευτής

Μετάφραση

Άλλα