Περιγραφή
“Μέσα στην απεραντοσύνη του χρόνου, μέσα στην απεραντοσύνη της ύλης, μέσα στην απεραντοσύνη του χώρου, ξεχωρίζει μια φουσκίτσα, ένας οργανισμός, και η φουσκίτσα αυτή επιβιώνει για λίγο και μετά σκάει, και η φουσκίτσα αυτή είμαι εγώ”. Αυτό ήταν μια βασανιστική ψευτιά, όμως ήταν το μοναδικό, το τελευταίο συμπέρασμα αιώνων μόχθου της ανθρώπινης σκέψης προς την κατεύθυνση αυτή. Ήταν κείνη η τελευταία δοξασία, που πάνω σ΄αυτή στηρίζονταν, σ΄όλους σχεδόν τους κλάδους, όλες οι αναζητήσεις της ανθρώπινης σκέψης. Ήταν η επικρατέστερη άποψη, κι ο Λιέβιν, βλέποντάς την σαν πιο ξεκάθαρη απ΄όλες τις άλλες εξηγήσεις, χωρίς κι ο ίδιος να ξέρει πότε και πώς, την ασπάστηκε. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
