Περιγραφή
(από τον πρόλογο του βιβλίου) …Στις 18 Οκτωβρίου 2005, και έχοντας συμπληρωθεί έξι χρόνια από το θάνατό της, η εφημερίδα Guardian δημοσίευσε στη στήλη «Διορθώσεις και Διευκρινίσεις» ένα απολογητικό κείμενο με το οποίο ζητούσε συγγνώμη από την οικογένεια και τον στενό φιλικό περίγυρο της Kane για τον πόνο που τους είχε προκαλέσει. Επίσης, προέτρεπε τους αναγνώστες να σκύψουν ξανά και προσεκτικά επάνω στο έργο της, αφαιρώντας από το μυαλό τους το μύθο που δημιουργεί μια αυτοκτονία.
«Άντε και γαμήσου Θεέ που με έκανες να αγαπήσω
έναν άνθρωπο που δεν υπάρχει»
Στα χέρια σας κρατάτε ένα συγκλονιστικό έργο με το οποίο η Κane προσπαθεί –με το δικό της, μοναδικό, τρόπο– να εξηγήσει γιατί δεν θέλει να ζει άλλο.
Ένα καθαρά απεγνωσμένο αλλά λαμπρό μυαλό που πνιγόταν μέσα σε μια τραυματισμένη ψυχή. Το σώμα της δεν ήταν πουθενά. Το νούμερο 4.48 ήταν η ώρα που προσδιόριζε την αυτοκτονία της.
Αν και η γραφή της δεν μπορεί επ’ουδενί να χαρακτηριστεί ρομαντική, με την αυτοκτονία της δημιουργήθηκε ένα ρομαντικός μύθος γύρω από το όνομά της και συμπεριελήφθη μέσα στη λίστα των «Kαταραμένων» της λογοτεχνίας.
