ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΜΕΔΟΥΣΑΣ

«Μας καθήλωσαν μεταξύ δύο φριχτών μύθων: μεταξύ της Μέδουσας και της αβύσσου. Αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να κάνει τον μισό κόσμο να ξεκαρδιστεί στα γέλια, αν και το αστείο ακόμα συνεχίζεται εις βάρος μας. Γιατί η φαλλογοκεντρική άρνηση είναι εντός μας, είναι στρατευμένη, ανασκευάζει τα παλιά πρότυπα, αγκιστρωμένη όπως είναι στο δόγμα του ευνουχισμού. Τίποτα δεν έχουν αλλάξει: έχουν θεωρητικοποιήσει την επιθυμία τους για την φαντασιακή τους πραγματικότητα! Ας τρέμουν οι ιερείς, έρχονται τα εμφυλοκείμενά [sexts] μας! Λυπόμαστε πραγματικά γι’ αυτούς, αν στην ανακάλυψή τους πως οι γυναίκες δεν είναι άντρες ή και πως η μητέρα δεν έχει ένα (φαλλό), καταρρεύσουν. Αλλά μήπως δεν τους βολεύει αυτός ο φόβος; Δε θα ήταν χειρότερο, βασικά δεν είναι χειρότερο, το ότι οι γυναίκες δεν είναι ευνουχισμένες; Πως πρέπει απλά να σταματήσουν να ακούν τις Σειρήνες (γιατί οι Σειρήνες ήταν άντρες) ώστε να αλλάξει η ιστορία νόημα; Χρειάζεται μόνο να κοιτάξεις την Μέδουσα ευθέως για να την δεις. Και δεν είναι θανάσιμη. Είναι όμορφη και γελάει.»