Περιγραφή
Μια επίσκεψη στο αδειανό πατρικό σπίτι, όταν η μητέρα απουσιάζει, και τα αντικείμενα του σκοτεινού, σιωπηλού διαμερίσματος, αναλαμβάνουν εκείνα να αφηγηθούν τη ζωή που εκτυλίσσεται γύρω τους. Ο συγγραφέας Χρήστος Χρυσόπουλος (Αθήνα 1968, Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών, Βραβείο Laure Bataillon) παρουσιάζεται υπό την ιδιότητα του φωτογράφου, με μια δουλειά εσωτερική, ενδόμυχη και προσωπική. Είκοσι φωτογραφίες με σκοτεινή μπλε παλέτα, και μια φωτογραφική αφήγηση που διερευνά το πώς η μνήμη, η βιογραφία και η προσωπική ιστορία διαμορφώνονται μέσα μας στο πέρασμα του χρόνου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
“Η άκρη ενός επίπλου, το θαμπό φως ενός πορτατίφ, η στιλπνότητα μιας πορσελάνης, το σερβίτσιο του λικέρ, δυο μήλα σε μια φρουτιέρα, το φαρμακείο της ηλικιωμένης μητέρας, η καδραρισμένη φωτογραφία της σε νεαρότερη ηλικία, αυτός ο ακίνητος χρόνος της σιωπής της, όλα γίνονται βουβοί μάρτυρες μιας συναισθηματικής εμπλοκής που καθηλώνει το υποκείμενό της στο συγκείμενο που το περιβάλλει, […] Μόνο ο φωτογραφικός φακός μπορεί να σχηματοποιήσει την ύπαρξη αυτού του κόσμου, να αναδείξει την αντικειμενική πλευρά του, όταν το βλέμμα αρκείται μόνο στην τοπολογική κατακρήμνισή του, στον σημειακό αφανισμό του.” (Αποστόλης Αρτινός)
A visit to the empty family home when the mother is absent. Each object reveals a different version of the life that unfolds in the dark, silent apartment. Writer Christos Chrissopoulos (Athens 1968, Academy of Athens Prize, Laure Bataillon Prize) introduces himself as a photographer, with a work that is esoteric, intricate and personal. Twenty images with a dark blue tint. A photographic narration exploring how memory, biography and our innermost sense of selfhood are formed with the passage of time. (From the publisher)
“The edge of a piece of furniture, the dull light of a lamp shade, the luster of porcelain, the crystal liquor set, two apples in a fruit bowl, the medicine box of the elderly mother, her framed picture at a young age, this motionless time of silence… a speechless witness of an emotional engagement that nails its subject to the context that surrounds it. […] Only the camera lens can shape the existence of this world, can highlight its objective side. When the gaze is content in its topological downfall and semantic extinction.” (Apostolis Artinos)
