Περιγραφή
Ο Αλκιβιάδης, απέναντι στον Σωκράτη, έκανε μια απόπειρα αποπλάνησης, θέλησε να τον μετατρέψει, και με τον πιο δηλωμένο τρόπο, σε εργαλείο, υποταγμένο σε τι; – στο αντικείμενο της επιθυμίας του, της δικής του, του Αλκιβιάδη, το οποίο είναι “άγαλμα”, το καλό αντικείμενο.
Και θα μπορούσα να προσθέσω: πώς, εμείς, αναλυτές, να μην αναγνωρίσουμε περί τίνος πρόκειται; Έχει ειπωθεί με ξεκάθαρο τρόπο – το καλό αντικείμενο το έχει ο Σωκράτης στην κοιλιά του. Ο Σωκράτης δεν είναι πλέον εδώ παρά το περίβλημα αυτού που αποτελεί το αντικείμενο της επιθυμίας.
Για να τονίσει ξεκάθαρα ότι δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά το περίβλημα αυτό, ο Αλκιβιάδης θέλησε να δείξει πως ο Σωκράτης είναι, σε σχέση με τον ίδιο, ο δούλος της επιθυμίας, πως ο Σωκράτης είναι υποταγμένος σε εκείνον μέσω της επιθυμίας. Την επιθυμία του Σωκράτη, ενώ του ήταν γνωστή, θέλησε να την δει να εκδηλώνεται με το σημάδι της, για να ξέρει ότι ο άλλος, αντικείμενο, άγαλμα, βρισκόταν στο έλεός του.
Όμως είναι ακριβώς το γεγονός ότι απέτυχε σε αυτήν του την προσπάθεια που γεμίζει τον Αλκιβιάδη ντροπή και προσδίδει στην εξομολόγησή του τόση βαρύτητα. […] Μπροστά στα μάτια όλων αποκαλύπτεται με το ιδιαίτερο γνώρισμά του το πιο σκανδαλώδες μυστικό, το ύστατο κίνητρο της επιθυμίας, που αναγκαζόμαστε πάντοτε να συγκαλύπτουμε, λίγο ή πολύ, στον έρωτα – στόχος του είναι η πτώση του Άλλου, Α””, σε άλλον, “α”. (Απόσπασμα από το κεφάλαιο XII)
