Περιγραφή
Στον πρώτο τόμο του Σεμιναρίου Ψυχανάλυσης Παιδιών, η συγγραφέας επιλέγει και παρουσιάζει ορισμένες από τις συναντήσεις που είχε, σε τακτά διαστήματα και σε διάρκεια δεκαπέντε περίπου ετών, με ψυχοθεραπευτές και ψυχαναλυτές, σχετικά με τις δυσκολίες που συναντούσαν στη θεραπεία των παιδιών. Πρόκειται για ζωντανές ηχογραφήσεις με τρεις πρωταγωνιστές: τον αναλυτή, το παιδί (που δεν παρευρίσκεται), και τη Φρανσουάζ Ντολτό. Ο ψυχαναλυτής, που βρίσκεται σε αδυναμία εξαιτίας μιας δύσκολης περίπτωσης, μεταφέρει τον πόνο και τα προβλήματα του παιδιού στη Φρανσουάζ Ντολτό. Κι εκείνη απαντά.
Δύο πράγματα αποκομίζουμε κυρίως από τις απαντήσεις της. Πρώτα, ότι η κλινική δεν είναι για τη Ντολτό γνώση θεωρητική. Είναι τα μικρά ονόματα, τα πρόσωπα και τα σώματα αυτών που υποφέρουν και που παρακολουθεί. Έπειτα, ότι η Ντολτό αφήνεται να διδαχθεί τη γλώσσα του παιδιού και του βρέφους. Είναι η ίδια ένα “σοφό βρέφος”, γι’ αυτό και τα λόγια της είναι ιδιαιτέρως αποτελεσματικά. Αιχμηρά σαν νυστέρι, κόβουν τον ομφάλιο λώρο μυτερά σαν βελόνες, “μπαλώνουν” την προσωπικότητα. Κι άλλα, τεντωμένα σαν ελατήρια, ωθούν ξανά προς την επιθυμία. Αυτός είναι και ο λόγος που κάνει τον αναγνώστη να αισθάνεται ευχάριστα, ενώ ταλαιπωρείται διαβάζοντας άλλα ψυχαναλυτικά συγγράμματα: Έχει την αίσθηση ότι τα όρια για την κατανόηση και την αποκατάσταση των πραγμάτων διευρύνονται.
Το βιβλίο αυτό είναι μοναδικό στην ιστορία της ψυχανάλυσης.
