Περιγραφή
Κάποια στιγμή, πρόσφατα, συνειδητοποίησα πόσο συχνά, πόσο επίμονα, πόσο εύκολα και, τελικά, πόσο στερεότυπα επαναλαμβάνεται παντού -εκπομπές, περιοδικά, εφημερίδες, συζητήσεις στο σπίτι ή αλλού, ακόμη και σε μερικές από τις δικές μου τις παρέες- μια κουβέντα. Ότι, δηλαδή, οι έφηβοι δε μιλάνε, γιατί δεν έχουν τίποτε να πουν.
– Η κουβέντα αυτή εμφανίζεται στη συζήτηση σαν να είναι, τάχα, αυταπόδεικτη, αν όχι και αυτονόητη.
– Καθώς συνειδητοποιούσα αυτή τη διάσταση του λόγου, της κουβέντας και -γιατί όχι- των φαντασιώσεων και των ιδεολογιών της παρούσας στιγμής, κάτι κλότσησε μέσα μου.
Έτσι ξεκίνησε η δημιουργία αυτού του βιβλίου, που παρουσιάζει τον έφηβο λόγο -κείμενα και σχέδια μαθητών λυκείου- ακαλλώπιστο, όπως αναβλύζει αληθινός με τις πιο ποικίλες αφορμές: ποιήματα, ειδήσεις, ταινίες, επισκέψεις, κείμενα…
Σκέψεις και αισθήματα των παιδιών αυτών, που “δε μιλάνε, γιατί δεν έχουν τίποτε να πουν”. “Και όμως μιλάνε” – αρκεί να βρεθούν σε συνθήκες κατάλληλες. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Περιεχόμενα
Δυο λόγια για τη δεύτερη έκδοση
Μικρή εισαγωγή
ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΨΕΜΑ
“Αιμιλιανός Μονάη, Αλεξανδρεύς, 628-655 μ.Χ.” και “All that jazz”
ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Το όνειρο του Τσουάνγκ Τσου
Όταν τρώμε, τι τρώμε;
Άγχος
Ιδέα για ένα διήγημα
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΤΕΡΟΤΗΤΑ
CNN: Clearly – no – news
Πίστη και ταύτιση
Ο βασιλιάς των λιονταριών
Πριν από τη σκηνή
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ
“Η φαντασία είναι ελεύθερη. Όχι όμως και ο άνθρωπος”
(Λ. Μπουνιουέλ)
ΣΧΟΛΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ
Ανατομία και υπέρβαση μιας προκατάληψης
ΕΠΙΜΕΤΡΟ
Το ψεύδος: αναπόφευκτο ή επιλογή;
