ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ – ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΕΩΔΕΣ ΤΟΥ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΘΡΙΑΜΒΟ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

13,78 

Η αφετηρία αυτού του μικρού δοκιμίου είναι μια γραπτή μου απάντηση σε μια επιστολή ταυ Φλοριάν Γκυγί, καθηγητή φιλοσοφίας στο Μπεζανσόν και στελέχους του Κομμουνιστικού Κόμματος και του Μετώπου της Αριστεράς, στην οποία ένιωθε έκπληξη για την επίμονη άρνησή μου να καλέσω τους “κανονικούς ανθρώπους” [Όργουελ], με την αυξανόμενη αγανάκτηση, να παλέψουν υπό την αποκλειστική αιγίδα της “αριστεράς” εναντίον μιας κοινωνίας όλο και πιο ανήθικης, άνισης και αλλοτριωτικής – μιας κοινωνίας της οποίας οι πιο συνεπείς υποστηρικτές παραδέχονται πως δεν μπορεί να βρει τα ψυχολογικά της πρότυπα παρά μόνο μέσα στην “πλεονεξία” [Μίλτον Φρίντμαν] και στον “ορθολογικό εγωισμό” [Άυν Ραντ]
[…]
Επρόκειτο μάλλον για πρόθεση αποκατάστασης αυτού του άλλοτε απελευθερωτικού συμβόλου που, όμως, τριάντα χρόνια συνεχούς και αταλάντευτης προσκόλλησης στον οικονομικό και πολιτιστικό φιλελευθερισμό, συνέβαλαν τα μέγιστα στο να τα δυσφημήσουν στα μάτια λαϊκών τάξεων, σήμερα πιο αποπροσανατολισμένες και απελπισμένες από ποτέ.
[…]
Νομίζω, ωστόσο, πως ζούμε σε μια εποχή όπου -από τη μια πλευρά- η επίσημη αριστερά κατέληξε σταδιακώς να υιοθετήσει ως “προνομιακά” συμβολικό της χαρακτηριστικό τον “γάμο δίχως περιορισμούς”, τη νομιμοποίηση της ινδικής κάνναβης, και την οικοδόμηση μιας κατ’ εξοχήν εμπορευματική Ευρώπης εις βάρος, κατά συνέπεια, της “κατά προτεραιότητα” υπεράσπισης όσων ζουν και εργάζονται σε συνθήκες όλο και πιο επισφαλείς, όλο και πιο απάνθρωπες ενώ -από την άλλη- “οι συχνές υποκλίσεις της δεξιάς στις “παραδοσιακές αξίες” δεν μπορούν να κρύψουν ότι και αυτή στηρίχθηκε στην πρόοδο, στην απεριόριστη οικονομική ανάπτυξη, στον αρπακτικό ατομισμό” [Κρίστοφερ Λος]. Είναι πλέον καιρός να αναρωτηθούμε τι μπορεί να σημαίνει συγκεκριμένα σήμερα ο παλιός διαχωρισμός δεξιά / αριστερά, έτσι όπως λειτουργεί μετά την υπόθεση Ντρέιφους.
Πρώτα απ’ όλα, πραγματικά, η άρνηση να ξανασυζητηθεί αυτό το πρόβλημα -και να συνάγουμε έτσι τα μαθήματα από την ιστορία της εποχής μας- εξηγεί κατά μεγάλο μέρος το δραματικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκονται σήμερα όλοι όσοι πιστεύουν ακόμα στη δυνατότητα μιας κοινωνίας ελεύθερης, εξισωτικής και συμβιωτικής ταυτόχρονα. Δηλαδή, με άλλα λόγια, σε αυτά που αποκαλούνταν τον 19ο αιώνα -συμπεριλαμβανομένων των Μπακούνιν, Προυντόν και των Ρώσων ναρόντικων- σοσιαλιστική κοινωνία [και που έφτανε, συχνά, ο Όργουελ να χαρακτηρίζει πολύ απλά -και με τρόπο, ασφαλώς, πιο ενοποιητικό- ως μια αξιοπρεπή κοινωνία].

Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας

Κωδικός προϊόντος: 9789604271542 Κατηγορία:

Περιγραφή

Η αφετηρία αυτού του μικρού δοκιμίου είναι μια γραπτή μου απάντηση σε μια επιστολή ταυ Φλοριάν Γκυγί, καθηγητή φιλοσοφίας στο Μπεζανσόν και στελέχους του Κομμουνιστικού Κόμματος και του Μετώπου της Αριστεράς, στην οποία ένιωθε έκπληξη για την επίμονη άρνησή μου να καλέσω τους “κανονικούς ανθρώπους” [Όργουελ], με την αυξανόμενη αγανάκτηση, να παλέψουν υπό την αποκλειστική αιγίδα της “αριστεράς” εναντίον μιας κοινωνίας όλο και πιο ανήθικης, άνισης και αλλοτριωτικής – μιας κοινωνίας της οποίας οι πιο συνεπείς υποστηρικτές παραδέχονται πως δεν μπορεί να βρει τα ψυχολογικά της πρότυπα παρά μόνο μέσα στην “πλεονεξία” [Μίλτον Φρίντμαν] και στον “ορθολογικό εγωισμό” [Άυν Ραντ]
[…]
Επρόκειτο μάλλον για πρόθεση αποκατάστασης αυτού του άλλοτε απελευθερωτικού συμβόλου που, όμως, τριάντα χρόνια συνεχούς και αταλάντευτης προσκόλλησης στον οικονομικό και πολιτιστικό φιλελευθερισμό, συνέβαλαν τα μέγιστα στο να τα δυσφημήσουν στα μάτια λαϊκών τάξεων, σήμερα πιο αποπροσανατολισμένες και απελπισμένες από ποτέ.
[…]
Νομίζω, ωστόσο, πως ζούμε σε μια εποχή όπου -από τη μια πλευρά- η επίσημη αριστερά κατέληξε σταδιακώς να υιοθετήσει ως “προνομιακά” συμβολικό της χαρακτηριστικό τον “γάμο δίχως περιορισμούς”, τη νομιμοποίηση της ινδικής κάνναβης, και την οικοδόμηση μιας κατ’ εξοχήν εμπορευματική Ευρώπης εις βάρος, κατά συνέπεια, της “κατά προτεραιότητα” υπεράσπισης όσων ζουν και εργάζονται σε συνθήκες όλο και πιο επισφαλείς, όλο και πιο απάνθρωπες ενώ -από την άλλη- “οι συχνές υποκλίσεις της δεξιάς στις “παραδοσιακές αξίες” δεν μπορούν να κρύψουν ότι και αυτή στηρίχθηκε στην πρόοδο, στην απεριόριστη οικονομική ανάπτυξη, στον αρπακτικό ατομισμό” [Κρίστοφερ Λος]. Είναι πλέον καιρός να αναρωτηθούμε τι μπορεί να σημαίνει συγκεκριμένα σήμερα ο παλιός διαχωρισμός δεξιά / αριστερά, έτσι όπως λειτουργεί μετά την υπόθεση Ντρέιφους.
Πρώτα απ’ όλα, πραγματικά, η άρνηση να ξανασυζητηθεί αυτό το πρόβλημα -και να συνάγουμε έτσι τα μαθήματα από την ιστορία της εποχής μας- εξηγεί κατά μεγάλο μέρος το δραματικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκονται σήμερα όλοι όσοι πιστεύουν ακόμα στη δυνατότητα μιας κοινωνίας ελεύθερης, εξισωτικής και συμβιωτικής ταυτόχρονα. Δηλαδή, με άλλα λόγια, σε αυτά που αποκαλούνταν τον 19ο αιώνα -συμπεριλαμβανομένων των Μπακούνιν, Προυντόν και των Ρώσων ναρόντικων- σοσιαλιστική κοινωνία [και που έφτανε, συχνά, ο Όργουελ να χαρακτηρίζει πολύ απλά -και με τρόπο, ασφαλώς, πιο ενοποιητικό- ως μια αξιοπρεπή κοινωνία]. 

Επιπρόσθετες Πληροφορίες

Συγγραφέας

Επιμέλεια

Έτος

ISBN

Εκδόσεις

Προμηθευτής

Έκπτωση Προμηθευτή

Μετάφραση

Άλλα