Περιγραφή
Τα πράγματα ήρθαν έτσι ώστε να κληθώ, τον Ιούνιο του 2011, πολύ καιρό μετά την επώαση και την έκρηξη της οικονομικής κρίσης, να μετάσχω στον πόλεμο της γενιάς μας, σηκώνοντας μεγάλο μέρος της ευθύνης για την ανάσχεσή της και την αντιμετώπιση των επιπτώσεών της (οικονομικών, κοινωνικών, θεσμικών και πολιτικών), τόσο στο πλαίσιο του πρώτου προγράμματος διάσωσης του Μαΐου του 2010, που ήδη έτρεχε, όσο και του δεύτερου, που οριστικοποιήθηκε μεταξύ Οκτωβρίου 2011 και Φεβρουαρίου 2012, στο οποίο αναγκαστικά κατέφυγε η Ελλάδα για να αποφύγει τα πολύ χειρότερα και για να βγει από την κρίση ακολουθώντας τον μόνο ασφαλή δρόμο. Το σισύφειο άγος της ελληνικής κοινωνίας δυστυχώς συνεχίζεται και εντείνεται μετά την υπαγωγή στο λεγόμενο τρίτο Μνημόνιο. Υπό το πρίσμα άλλωστε των εξελίξεων του 2015, όλα τα θέματα φωτίζονται πολύ καλύτερα – αλλά με τον χειρότερο δυστυχώς τρόπο. Η οικονομική κρίση δεν είναι όμως μόνο ελληνική. Το ελληνικό παράδειγμα είναι μεν το πιο χαρακτηριστικό, αλλά η κρίση είναι ευρωπαϊκή και έχει επηρεάσει έντονα τόσο το κράτος (άρα κάθε κράτος-μέλος της ΕΕ) όσο και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ως σχέδιο εν εξελίξει.
Στην ανά χείρας μελέτη προσπάθησα να συνδυάσω τα πάγια επιστημονικά μου ενδιαφέροντα με νέες θεωρητικές προκλήσεις και δύσκολες πολιτικές εμπειρίες, προκειμένου να διατυπώσω την άποψή μου για τον σκληρό πυρήνα των επιπτώσεων της κρίσης: όσα αφορούν την ίδια την κυριαρχία των κρατών-μελών, αλλά και τη φύση και την προοπτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως θεσμικής, πολιτικής και οικονομικής οντότητας.
