Περιγραφή
Ο Μπένγιαμιν, στον επίλογο του κειμένου του “Το έργο τέχνης στην εποχή της τεχνικής αναπαραγωγιμότητάς του”, σημείωνε ότι “ο φασισμός καταλήγει στην αισθητικοποίηση της πολιτικής ζωής”. Χρησιμοποιούσε παραλλαγμένο το ρητό του Φερδινάρδου του Α’: Fiat justitia et pereat mundus, (ας γίνει δικαιοσύνη και ας καταστραφεί ο κόσμος) το οποίο μετατρεπόταν: Fiat ars et pereat mundus (ας γίνει τέχνη και ας καταστραφεί ο κόσμος). Μπροστά στην αισθητικοποίηση της πολιτικής, απαντούσε με μία πρόταση που κι αυτή δεν απέβαλλε ποτέ τον προβληματικό όσο και απορητικό της χαρακτήρα, την πολιτικοποίηση της τέχνης. Αναγνώριζε, με αυτόν τον τρόπο, ως κεντρική τη διάκριση ανάμεσα στην κυριαρχία και την εικόνα. Ο Μπένγιαμιν εισάγει αυτήν τη διάκριση -που στις επόμενες δεκαετίες θα χρησιμοποιηθεί εκτενώς- σύμφωνα με την οποία κάθε κυριαρχία οφείλει να προμηθεύσει μία δημιουργία -για να χρησιμοποιήσουμε την πρόταση του Πιερ Κλοσσοφσκί- που να μεταστοιχειώνει την καθαρή βία σε απόλαυση, τόσο γι’ αυτούς που ασκούν βία όσο και γι’ αυτούς που την υφίστανται. […] (Από την έκδοση)
Περιεχόμενα
Κυριαρχία και εικόνα
Φασισμός και νεωτερικότητα
Ναζισμός και εξπρεσιονισμός
Ο ιταλικός φουτουρισμός
Η κατάσταση των τεχνών
Η επιστροφή στην τάξη
Φασισμός και μαζική κουλτούρα
Η ιδεατικοποίηση του σώματος
Ο θρίαμβος της βούλησης
Σύμβολο και κριτική
