Περιγραφή
Είναι το τρίτο ποιητικό βιβλίο του Αλέξανδρου Ίσαρη που συγκεντρώνει ποιήματα γραμμένα από το 1993 ως το 1999. Τριάντα τρία ποιήματα αποτελούν την πρώτη ενότητα του βιβλίου και άλλα οκτώ, κάτω από το γενικό τίτλο Προσωπογραφίες, τη δεύτερη.
Τα ποιήματα από την ενότητα Προσωπογραφίες δηλώνουν σαφέστατα και τις εκλεκτικές προτιμήσεις ή συγγένειες του ποιητή με άλλους υπουργούς της Tέχνης. (Από την ιστοσελίδα του εκδότη)
“Στην ώριμη εποχή του ο ποιητής γράφει εκ των πραγμάτων αποχαιρετώντας και περιμένοντας. Αποχαιρετά τα ωραία χρόνια που τότε ήταν δύσκολα και περιμένει τα δύσκολα δίχως να ξέρει αν θα είναι ωραία, αν δηλαδή θα περιέχουν παλαιά συστατικά της πιο ξέγνοιαστης ζωής, την ομορφιά, τη δροσερή γνώση και, κυρίως, την αγάπη. Αυτό το ενδιάμεσο ανάμεσα στον αποχαιρετισμό και την αβέβαιη προσμονή, δεν είναι μια περαστική εποχή, είναι η άγρια κόλαση εκείνου που ήμουν και που θα είμαι από δω κι εμπρός. […] Τα ποιήματα του Ίσαρη έχουν πολύ συγκεκριμένο ελεγειακό ύφος. Το ύφος αυτό φέρνει στο νου μεσαιωνικές μπαλλάντες που τυλίγουν τον θάνατο μαζί με τα μικροπεριστατικά της ζωής μέσα σε μια αξεδιάλυτη, αδιαμφισβήτητη παραδοχή του κόσμου. Αυτός είναι ο κόσμος, έτσι θα πορευτούμε. Το τραγούδι μας είναι αυτό. […] Στις πληθωρικές μας μέρες, αυτή η δραματική φωνή που έρχεται από το μάκρος του χρόνου, για να συνοψίσει το μαρτύριο του χρόνου, μοιάζει πιο απόμακρη. Γι’ αυτό και πιο γοητευτική στην ξενότητά της, πιο ειλικρινής στο άκουσμά της. […] Ο Ίσαρης μ’ αυτήν εδώ τη συλλογή προσωποποιεί θαυμάσια την Αναγέννηση -που όπως γράφει, “εμφανίστηκε με μια σκληρότητα σοφή”- εφόσον η αναζήτηση της νέας γλώσσας, η πίστη στη σωτηρία της ψυχής δια της τέχνης, μαζί και η ανθρωπιστική συνείδηση της απέραντης μοναξιάς έναντι του θανάτου, συμπυκνώνονται σ’ αυτήν.” (Άρης Μαραγκόπουλος)
