ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΜΙΑ ΟΥΡΑ

ΣΕΙΡΗΝΑ

θνητό το δέρμα σκιρτά κι εγώ
κλαίω· τη γλώσσα
βγάζει τα δόντια, με κατασπαράζει
και να το ποίημα
μοιραίο με σύρμα
πλέκει κοτσίδες
κορώνα χρυσή
κορδέλες κι αλάτι
νερό στο κεφάλι ραίνει με
ρίχνει στα γόνατα