Περιγραφή
Ολόκληρο το έργο του Μπονφουά ξεκινά και καταλήγει στην πραγματικότητα, στον αισθητό κόσμο: στη γη, στο γυμνό χώμα, στο νερό, στην πέτρα, στην κατοικία, στα βήματα μέσα στη νύχτα, στο κλαδί ενός δέντρου, στο άδειο σπίτι. Καταφάσκει στην παρουσία, την αναντίρρητη παρουσία που υπάρχει στη φευγαλέα αίσθηση, στο άπιαστο, στον κυματισμό, στη διακόσμηση των τάφων, και αρνείται σθεναρά το αμετάβλητο, το αιώνιο («αιωνιότητα, σε μισώ»), τις τέλειες Ιδέες («η ατέλεια είναι η κορυφή») κι απορρίπτει τελικά την πλατωνική θεωρία των Ιδεών.
«Τούτο το γέλιο που αίμα το σκεπάζει, σας το λέω, έμποροι του αιωνίου, πρόσωπα συμμετρικά, χωρίς βλέμμα, βαραίνει στο νου του ανθρώπου περισσότερο από τις τέλειες Ιδέες, που ξέρουν μόνο να ξεθωριάζουν στα χείλη του…» (Αντι-Πλάτων)
Ασκεί σφοδρή πολεμική στην έννοια και την εννοιοκρατούμενη σκέψη, καθώς πιστεύει ότι κρύβει μέσα της το ψέμα, χαρακτηρίζοντάς τη «σύννεφο που μας καταπλακώνει και μας κρύβει το πραγματικό».
Στην ποίηση του Μπονφουά είναι διάχυτη η συνύπαρξη των εναντίων με προεξάρχουσα τη σύζευξη του υλισμού με την υπερβατικότητα. Σύμφωνα με τον ίδιο, η ποίηση είναι ένας αδιάκοπος αγώνας ανάμεσα στην ύπαρξη και την ουσία, στη μορφή και τη μη μορφή. Και αυτή η αντίφαση είναι το πεπρωμένο του πραγματικού.
Στους Τάφους της Ραβέννας, με αφορμή τα ταφικά μνημεία της ομώνυμης πόλης, μελετά πάνω από όλα το θάνατο. Πρόκειται νια μια ποιητική και φιλοσοφική πραγματεία για το θάνατο αλλά και την αθανασία, την παρουσία, τον οικείο τόπο. Στο δοκίμιο αυτό υπάρχουν όλα τα στοιχεία της ποιητικής του Μπονφουά.
Η ποίηση, όπως δηλώνει ο ίδιος, αντί να καταφεύγει στη χίμαιρα, θα πρέπει να είναι μύηση στην πραγματικότητα, μια καθαρή ποιητική πράξη.
Οι παραπάνω αποσπασματικές παρατηρήσεις δεν προσφέρουν, βέβαια, μια σφαιρική και ολοκληρωμένη εικόνα της ποίησης του Μπονφουά. Ελπίζω ωστόσο να αποτελέσουν το έναυσμα για ν’ ανακαλύψουν οι αναγνώστες το ποιητικό έργο ενός από τους σημαντικότερους ευρωπαίους ποιητές της εποχής μας.
