ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥ 2 ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΙΟΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑ

Το πρώτο βιβλίο που εκδώσαμε κατά τη διάρκεια της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας (Κόντρα στο Ρεύμα. Η συμβολή μας στον αγώνα ενάντια στην τηλεργασία, την τηλεκπαίδευση και τα λοκντάουν) λέγαμε ότι η στρατηγική που ακολούθησε το καπιταλιστικό κράτος προκειμένου να εκμεταλλευτεί την κρίση και να αναδιοργανώσει προς όφελος του κεφαλαίου τον (ανα)παραγωγικό ιστό της κοινωνίας εστίασε από την αρχή σε πέντε σημεία:
1. Στην παρουσίαση της πανδημίας ως υγειονομικού μονάχα ζητήματος.
2. Στην ενίσχυση της δικαιοδοσίας της υγειονομικής αστυνομίας να ορίζει μονομερώς το περιεχόμενο των εννοιών της «ασθένειας» και της «υγείας».
3. Στην αναδιάρθρωση της (ανα)παραγωγικής εργασίας και τις νομικές και οικονομικές διευκολύνσεις προς τα αφεντικά ώστε να συνεχίσουν την εκμετάλλευσή της μέσω της ενίσχυσης του διευθυντικού δικαιώματος.
4. Στον καθορισμό των επιτρεπτών ατομικών και κοινωνικών συμπεριφορών. Η καθημερινότητα των εν δυνάμει απείθαρχων υποκειμένων, που ενδέχετο να εκμεταλλευτούν προς όφελός τους το μπλοκάρισμα της (ανα)παραγωγικής διαδικασίας, περιφράχτηκε από μενουμεσπιτικές/κοινωνικοαποστασιακές νόρμες και τεχνικές. Εδώ η συμβολή της αριστεράς του κεφαλαίου ήταν καθοριστική.
5. Στην αραίωση των κοινωνικών συναντήσεων στον δημόσιο χώρο ώστε να ολοκληρωθεί ο διαχωρισμός.
Στη μετέπειτα φάση της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας, αυτή που σχετίζεται με το πολιτικό ζήτημα του προγράμματος του υποχρεωτικού, μαζικού και καθολικού εμβολιασμού κατά της covid-19, καθώς και το ζήτημα του υγειονομικού/κοινωνικού απαρτχάιντ που έχει θεσμοθετηθεί με τον νόμο 4820/2021 και τα ειδικά μέτρα της 13/9/2021 και αποτελεί το εξίσου κατάπτυστο συμπλήρωμα του πρώτου, είχαμε ξεκινήσει από τα βασικά, τα οποία και επαναλαμβάνουμε:
1. Όπως έχει δείξει η ιστορία των τελευταίων εκατό και πλέον χρόνων, η επιμήκυνση του ανθρώπινου βίου και η μείωση της παιδικής θνησιμότητας, σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη, όπως η Ευρώπη και η βόρειος Αμερική, οφείλονται κατά κύριο λόγο στο τέλος των πολέμων, τη βελτίωση των συστημάτων θέρμανσης, ύδρευσης και αποχέτευσης στις πόλεις, τη μείωση του χρόνου εργασίας και τη γενικότερη βελτίωση των συνθηκών εργασίας χάρη στους αγώνες του εργατικού κινήματος, την καλύτερη διατροφή και την τήρηση μέτρων δημόσιας υγιεινής. Η συμβολή της ιατρικής (με τη στενή έννοια της θεραπείας μιας οξείας πάθησης ή ενός «ελαττώματος») στην αύξηση του προσδόκιμου ζωής είναι μικρή, με βασικότερη λειτουργία αυτή της επιδιόρθωσης της εργασιακής δύναμης. Τα εμβόλια που όλοι κάναμε παιδιά εισήχθησαν ως επί το πλείστον μετά το 1950, όταν τα ποσοστά θνησιμότητας λόγω γνωστών λοιμωδών νόσων είχαν ήδη σημειώσει τεράστια πτώση σ’ αυτές τις περιοχές του πλανήτη. Ο εμβολιασμός έκτοτε και μέχρι την εκδήλωση της πρόσφατης πανδημίας έχει καθαρά προληπτικό, προ-επιδημικό, ηλικιακά στοχευμένο και προαιρετικό χαρακτήρα.