Περιγραφή
Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ’ εγώ κι ο χτίστης,
ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης.
Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι
Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι.
Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας,
Πάντα κοιτάζω προς το φως τ’ απόμακρο της μέρας.
Εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης·
Και με το καριοφίλι μου και με το απελατίκι
Την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι.
Κάλλιο φυτρώστε, αγριαγκαθιές, και κάλιο ουρλιάστε, λύκοι,
Κάλιο φουσκώστε ποταμοί, και κάλιο ανοιχτείτε, τάφοι.
Και, δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε, αίμα,
Παρά σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το Ψέμμα. (Κωστής Παλαμάς)
