Περιγραφή
Περιεχόμενα Τεύχους
Editorial | Να μετατρέψουμε τα αδιέξοδα της κυβέρνησης σε εργαλεία ανατροπής της
Ουκρανία: ένας πόλεμος που έρχεται από το εφιαλτικό μέλλον
Πολυτεχνείο 1973 – Γρηγορόπουλος 2008: δύο εξεγέρσεις τόσο κοντά και τόσο μακριά
Προοπτικές και παγίδες μπροστά στο φοιτητικό κίνημα και ένα «έξω από τη ζωή μας ο Μητσοτάκης» που ακόμα δεν έχει χωνευτεί
Από την ανάπλαση της Νέας Φιλαδέλφειας στο Μουντιάλ του Κατάρ: Πόσες θυσίες της εργατικής τάξης μπορούμε να αποδεχτούμε για την «ομαδάρα μας»;
Βραζιλία: η νίκη του Λούλα ως πεδίο μάχης και ανασυγκρότησης
Βρετανία: Ένα ιμπεριαλιστικό κέντρο σε κρίση αλλά και σε αγώνες
Παιδοβιασμοι και κακοποίηση: οι εχθροί δεν είναι οι άντρες αλλά η δεξιά και το κεφάλαιο, η λύση δεν είναι τα αστικά δικαστήρια αλλά το ξήλωμα του καπιταλισμού και της εμπορευματοποίησης των σχέσεων
Οι εργαζόμενοι ψάχνουν και θέλουν να ριχτούν στην αντικυβερνητική μάχη
Αντιφασιστική Φρουρά 47
Editorial
Να μετατρέψουμε τα αδιέξοδα της κυβέρνησης σε εργαλεία ανατροπής της
Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη βρίσκεται σε οριακή συνθήκη σταθερότητας. Μόνο χάρη στην υποστήριξη των διεθνών καπιταλιστικών κέντρων και των μηχανισμών του βαθέως κράτους κρατιέται στην εξουσία.
Τα εξαγορασμένα ΜΜΕ προσπαθούν να αποκρύψουν την κοινωνική αγανάκτηση και βάζουν πλάτες στην ακροδεξιά ρητορεία του αστυνομικού κράτους για να γλυτώσουν τη ΝΔ από τη λαϊκή κατακραυγή. Κάθε μέρα προκύπτει ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο σκάνδαλο. Κάθε μέρα ξεγυμνώνεται η καπιταλιστική χυδαιότητα υποστήριξης των κερδών του κεφαλαίου σε συνδυασμό με τη ραγδαία φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων. Η νέα γελοιότητα του «καλαθιού του νοικοκυριού» αντιμετωπίστηκε σαν «καπαμάς» και κοροϊδία από τους εργαζόμενους. Την ώρα που οι τιμές έχουν εκτοξευτεί με ΜΟ αυξήσεων 50% σε ένα χρόνο, ο Γεωργιάδης σπονσοράρει πολυεθνικές επιχειρήσεις κόντρα στα μικρομάγαζα της γειτονιάς.
Όμως αυτές οι επιθέσεις δεν έχουν ομογενοποιήσει το αστικό στρατόπεδο. Κλείνοντας την κυβερνητική θητεία, το κεφάλαιο δεν βλέπει αποτελεσματικές διεξόδους. Παρ` όλη την πανεθνική αποδοχή της κυβέρνησης κατά τη διετία της Κορονοϋστερίας, αυτή η περίοδος δεν ήταν αρκετή για την επανάκαμψη της οικονομίας. Παρ` όλες τις δεκάδες νομοθετικές και μη παρεμβάσεις, δεν έχει δημιουργηθεί ένα στοιχειώδες ασφαλές περιβάλλον για τις οικονομικές τους επενδύσεις. Ο Μαρινάκης επέστρεψε τις επιχορηγήσεις Πέτσα στα ΜΜΕκαι ακολουθεί μια πολιτική εκβιασμών. Σίγουρα δεν είναι ο μόνος. Γι` αυτό και η Οικογένεια έχει στήσει ένα τεράστιο πλέγμα παρακολουθήσεων σε δικά της κομμάτια.
Οι υποκλοπές και ο χαφιεδισμός είναι συνηθισμένο εργαλείο στην αστική κανονικότητα. Πότε για αντικομμουνισμό, πότε για «εθνικούς» λόγους αυτό είναι λογικό και ανεκτό. Ακόμα και η επιχειρηματική κατασκοπεία είναι κατανοητή. Όμως όταν υπάρχει διαπλοκή των οικονομικών ανταγωνισμών με κρατικές μυστικές υπηρεσίες και παρακράτος, τότε το καπάκι ανοίγει και βγαίνει η βρώμα του συστήματος.
Η ΝΔ παίζει το χαρτί των «δύσκολων διεθνών συνθηκών» για να πείσει το αστικό μπλοκ. Προσπαθεί να ρίξει το βάρος στις αντικειμενικές συνθήκες που δημιουργούν ένα ανελαστικό περιβάλλον και άρα γι` αυτό δεν υπάρχει κερδοφόρα ανταποδοτικότητα για το κεφάλαιο. Από την άλλη, ο αντικομμουνισμός προσπαθεί να λειτουργήσει σαν κέντρο συγκρότησης της δεξιάς μέσα από την κινδυνολογία για την αριστερά και το ταξικό κίνημα. Αυτά μπορεί να λειτουργούν για ένα διάστημα αλλά δεν αρκούν για τους καπιταλιστές.
Η «δύσκολη συγκυρία» δεν έσωσε ούτε τον Τζόνσον, ούτε την ΛιζΤρας. Τα βαθύτατα αδιέξοδα του αστισμού υπονομεύουν ακόμη και τα ιστορικότερα δεξιά κόμματα του πλανήτη. Η αποτυχία των Τόρις να διαχειριστούν το Brexit, έχει φέρει τον αγγλικό καπιταλισμό σε ιστορικά αδιέξοδα. Το ελληνικό κεφάλαιο, δεν δέχεται να βλέπει ένα δεξιό κόμμα να σπεκουλάρει και να πριμοδοτεί τους «φίλους» του και να λειτουργεί σαν κοινό λαμόγιο μιας εταιρείας. Αλλά μήπως μέσα από τον αντικομμουνισμό τα έχει πάει καλύτερα η ΝΔ;Η αστική τάξη βλέπει με άγχος τα πολιτικά κέρδη της πρώτης διετίας να εξαϋλώνονται και το εργατικό κίνημα να δηλώνει ξανά παρών.
Το εμβληματικό της πρόταγμα: η Πανεπιστημιακή Αστυνομία έχει πεταχτεί για τέταρτη συνεχόμενη φορά στο καλάθι των σκουπιδιών. Οι ΟΠΠΙ αντί να περιπολούσαν στους πανεπιστημιακούς χώρους, αποτελούσαν αντικείμενο ενασχόλησης και προστασίας από δεκάδες διμοιρίες ΜΑΤ. Οι φοιτητές αντί να συνηθίσουν τους μπάτσους, συνήθισαν διαδηλώσεις και γενικές συνελεύσεις. Αλλά και η απεργία της 9ης Νοέμβρη αποτέλεσε ένα ισχυρό ράπισμα στην κυβέρνηση.
Η συμμετοχή στην απεργία και στις διαδηλώσεις ήταν η μαζικότερη των τελευταίων χρόνων. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να βγάλει σε παρανομία το ΜΕΤΡΟ και τα λεωφορεία είχε δύο αποτελέσματα: όχι μόνο δεν πέρασε η απαγόρευση, αλλά μετατράπηκαν από στάσης εργασίας σε 24ώρη. Μέσα σε αυτή την κλιμάκωση αναγκάστηκε η υπνωτισμένη ΓΣΕΕ να καλύψει τις απεργίες, σπάζοντας ένα πολυετές συνθηκολογημένο μορατόριουμ.
Ο αντικομμουνισμός και η αντιαριστερή συσπείρωση δεν αρκούν στο δεξιό μπλοκ για να νικήσει. Η ήττα του Μπολσονάρο στη Βραζιλία είναι ένα σενάριο που κάνει την αστική τάξη να ιδρώνει. Η ανάγκη χάραξης ενός εθνικού σχεδίου κερδοφορίας του κεφαλαίου αναζητείται από την ελληνική αστική τάξη. Ο καπιταλιστής αναγνωρίζει τους «ιδιοκτήτες» και το πολιτικό δυναμικό του κράτους και δεν είναι αχάριστος και αγνώμων. Όμως τα κίνητρα του δεν είναι μακροπρόθεσμα. Αναζητεί από το δεξιό πολιτικό δυναμικό άμεσες και αποτελεσματικές λύσεις. Κι αυτό δημιουργεί συνθήκες αστάθειας και αδυναμίας, που η αριστερά πρέπει να λάβει υπόψη της.
Η διαμόρφωση μιας αντιδεξιάς πολιτικής μάχης με σκοπό την πτώση της κυβέρνησης της ΝΔ δεν είναι το «τέλος» της μάχης, αλλά μια καλή αρχή στον αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο. Οι αγώνες στη νεολαία και στους εργαζόμενους πολλαπλασιάζονται και η τάξη μας αναζητεί ξανά βηματισμό. Προφανώς και το εργατικό κίνημα δεν διαπνέεται από πνεύμα πολιτικής στήριξης στο ΣΥΡΙΖΑ, στο ΚΚΕ, στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά και στις σωματειακές οργανώσεις. Απλά χρησιμοποιεί τα όποια υπάρχοντα σχήματα και μεθόδους για να παλέψει και να αντισταθεί στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Η πτώση της ακροδεξιάς κυβέρνησης πρέπει να αποτελεί έναν συνεκτικό στόχο του κινήματος. Μπορεί κάποια κομμάτια του κινήματος να θεωρούν πως «με έναν νόμο και ένα άρθρο» μπορούν να καταργηθούν τα αντιδραστικά μέτρα της ΝΔ. Μπορεί κάποια άλλα κομμάτια του κινήματος να θεωρούν πως με «έναν νόμο και ένα άρθρο» της καπιταλιστικής βουλής μπορεί να προκύψουν εθνικοποιήσεις ή κάποια άλλα μέτρα με «σοσιαλιστική προοπτική».
Οι κομμουνιστές αυτό που αναζητούν δεν είναι κάποια μέτρα ελάφρυνσης και προστασίας των πληβείων τάξεων. Ξέρουν πως αυτά εξαϋλώνονται τάχιστα μέσα από την αστική αντεπανάσταση της οικονομικής κρίσης. Θέλουν τα όποια πολιτικά και οικονομικά κέρδη της τάξης μας να οικοδομούν ένα πολιτικό ρεύμα που να οργανώσει την κομμουνιστική εξέγερση στην εποχή μας.
