Περιγραφή
Περιεχόμενα Τεύχους
Editorial | 36 σφαίρες στο κορμί του ταξικού κινήματος
«Με τόσα θέματα ανοιχτά, ακόμα με το εμβόλιο και το green pass ασχολείστε;»
36 σφαίρες
Evergrande: ο κινέζικος δράκος που πεθαίνει και φουντώνει την παγκόσμια κρίση
Η αριστερά και το «πολιτικό εργαστήριο» της ελληνικής μνημονιακής περιόδου μέσα από τον παγκόσμιο κινηματογράφο
Γερμανία 1917 – 1921: ακόμα μία φορά στις φλόγες
Το Πολυτεχνείο στοιχειώνει
Φοιτητικό κίνημα και μπατσοκρατία: Είτε με πανεπιστημιακή αστυνομία, είτε με καθηγητές, είτε με λευκές στολές
Πρωτοβουλία Δράσης και εργατικό κίνημα – Η μάχη για την ανασυγκρότηση του ταξικού κινήματος ενάντια στο Δόγμα Σοκ
Η δίκη του Περάματος: να τελειώνουμε και με τα “ορφανά” της Χρυσής Αυγής
Αντιφασιστική Φρουρά 39
Editorial
36 σφαίρες στο κορμί του ταξικού κινήματος
Ο Υπουργός Προ.Πο. Θεοδωρικάκος ανακοίνωσε την ικανοποίηση του που αφέθηκαν ελεύθεροι χωρίς περιοριστικούς όρους οι εφτά μπάτσοι που γάζωσαν τον μικρό Ρομά. Χρειάζεται να σκεφτούμε πολύ τι θα έλεγε σε μια αντίστροφή συνθήκη; Χρειάζεται να το «παιδέψουμε» πολύ αν πχ εφτά Ρομά είχαν σκοτώσει με 36 σφαίρες ένα μπάτσο για το τι σκυλολόι θα είχε μαζευτεί στα τσοντοκάναλα που θα ζητούσαν τη θανατική ποινή. Έχετε καμιά αμφιβολία για το κατά πόσο θα αφήνονταν ελεύθεροι χωρίς περιοριστικούς όρους οι εκτελεστές των μπάτσων;
Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη τζούνιορ έρχεται να εφαρμόσει μια παραδοσιακή σχολή της δεξιάς. Όπως είχε πει και ο Μητσοτάκης original σε μια συνέντευξη του «οι δεξιές κυβερνήσεις έρχονται ως οδοστρωτήρας να βάλουν νέες συνθήκες στην κοινωνία χωρίς να λογαριάζουν το πολιτικό κόστος, πέφτουν και αναλαμβάνουν οι σοσιαλδημοκράτες να διαχειριστούν τα νέα δεδομένα». Αυτά, όμως, θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σε μια άλλη περίοδο. Σήμερα η οικονομική και πολιτική κρίση δεν αφήνει περιθώρια να υπάρξει «αύριο» μια στοιχειώδης οικονομική ανάκαμψη ώστε οι ταλαίπωρες πληβείες τάξεις να βρουν έστω ένα αποκούμπι να γιατρέψουν τις πληγές τους.
Η ΝΔ έχει εξαπλώσει ένα πανεθνικό εμφύλιο πόλεμο σε κάθε τομέα: αντικομουνισμός, στοχοποίηση συνδικαλιστικού – φοιτητικού κινήματος, απαγορεύσεις διαδηλώσεων – συναθροίσεων – απεργιών, αντι-νεολαιίστικος ρατσισμός και μαζικό κυνηγητό χώρων διασκέδασης – πλατειών, εθνικισμός, πριμοδότηση στρατιωτικών & αστυνομικών δαπανών, μοίρασμα δημόσιου χρήματος σε κανάλια και εργολάβους, ύφεση – πληθωρισμός και γενικευμένη ακρίβεια σε βασικά είδη, αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, παράδοση δημόσιας γης στο κεφάλαιο με αποτέλεσμα τους εμπρησμούς και πλημμύρες όπου το επιτελικό κράτος έχει μετατραπεί σε μηνύματα του 112, ασυλία μπάτσων – δικαστικών – παπάδων, σπεκουλάρισμα ναζιστών, πριμοδότηση σεξισμού και γυναικοκτονιών από την αγαστή συνεργασία Μενδώνη και προγραμμάτων ριάλιτι – πρωινάδικων.
Αυτή η πολιτική βασίζεται στο πως θα εκκαθαρίσει το οικονομικό τοπίο για να έρθουν οι «επενδυτές»! Κάθε μήνας που περνά, όμως, όχι μόνο δεν εμφανίζει σε κάποιο ορίζοντα μια καλύτερη μέρα, άλλα οργανώνεται μια ακόμα χειρότερη εκδοχή. Η κυβέρνηση σαν κακός αφηγητής του γνωστού ανέκδοτου του Χότζα με την κατσίκα, περηφανεύεται για την «κανονικότητα» του φετινού χειμώνα που μπορούμε να πιούμε «ελεύθεροι» καφέ αν δείξουμε πιστοποιητικό green pass! Όμως ο καφές αυτός, όχι μόνο θα είναι με μάσκες και με διπλό έλεγχο, αλλά θα πρέπει να βρεθεί και το τρίευρο μιας και ετοιμάζεται γιγαντιαία αύξηση του ρεύματος και της θέρμανσης. Ο καφές θα πίνεται σε παγωμένα σπίτια, με άδειες τσέπες, με πολλαπλούς ελέγχους και με μπάτσους να γυρνάνε ένοπλοι μήπως και τους στραβοκοιτάξει κανείς. Πολύ πικρός για «κανονικότητα»…
Το ταξικό κίνημα φαίνεται να ξυπνάει από το λήθαργο.. or not; Έτσι φαινόταν και πέρυσι το καλοκαίρι όπου από την Πρωτομαγιά ως το Πολυτεχνείο χτίστηκαν δεκάδες διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις που έσπαγαν στην πράξη το λοκντάουν και τις απαγορεύσεις της κυβερνητικής ακροδεξιάς. Το δεύτερο λοκντάουν, όμως, σε συνδυασμό με το κυνήγι μαγισσών για το εμβόλιο, έφερε ξανά μια συστημική σιωπή των ταξικών οργανώσεων. Το ταξικό κίνημα φαίνεται να θέλει να πάρει μπρος ξανά αλλά με green pass και αποδοχή της υγειονομικής αστυνόμευσης σε κάθε τομέα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Αυτή η αντίφαση απονευρώνει τις μάχες, τις μετατρέπει σε συμβολικές και τις μεταφέρει σε ένα απώτερο μέλλον όταν και θα έχει ανασυγκροτηθεί η αριστερά και, πιθανά, «θα έχει εκλείψει ο κίνδυνος της πανδημίας». Η λαϊκή οργή, όμως, δεν έχει συνθηκολογήσει, ούτε έχει εκδιωχθεί σε φασιστικά κανάλια. Υπάρχει μαζικά αλλά οι προτάσεις που κατατίθενται συνεχίζουν και βρίσκονται στο ίδιο δρόμο που κατέληξαν και άλλες στην περασμένη δεκαετία: αντιπολιτευτική κινηματική διάθεση και μεταρρυθμιστικός κυβερνητισμός.
Η λαϊκή οργή που διαπερνά την πλειοψηφία της κοινωνίας δεν μπορεί και δεν πρέπει να κινηθεί ανάμεσα στην εξατομικευμένη θλίψη ή σε λογικές urban riot και (εν τέλει) στην κοινοβουλευτική ανάθεση. Δεν έχουμε τα περιθώρια να οργανώσουμε κινήματα «αιτημάτων», θεματικές ομάδες δράσεις και ακτιβισμούς πάνω σε μερικότητες. Προφανώς και θα έρθουν, εν τέλει, και τα μεγάλα κόμματα της αριστεράς να προβάλλουν τη ρεαλιστική εκδοχή του «συμβολικού αγώνα» και της «αναγκαίας κοινοβουλευτικής ψήφου». Αυτά τα επιχειρήματα πατάνε στην αδυναμία ύπαρξης σχεδίου εξέγερσης. Κάθε μέρα που δεν υπάρχει συνεκτική πρόταση αντικαπιταλιστικής ανατροπής, θα ενισχύεται ο μεταρρυθμιστικός ρεαλισμός.
Η μάχη για την ανατροπή χτίζεται από σήμερα! Την ώρα που κυριαρχεί ο αγωνιστικός ρεαλισμός, χρειάζεται να αναζητήσουμε τρόπους έκφρασης και αγώνα ενάντια στην καταστροφική πολιτική της ΝΔ. Δεν υπάρχουν «μαγικά», μαζικά συνθήματα που λειτουργούν σαν καταλύτης του κινήματος. Δεν υπάρχει στην ταξική πάλη αυστηρή, μηχανιστική μαθηματική «τάξη» που αν βάλεις 5 κιλά γειωμένου λαϊκού προγράμματος, 3 κιλά οργανωτικής μηχανής, 6 κιλά «μαζικής απεύθυνσης και συμμαχιών» και 10 κιλά «αυθόρμητου» κινήματος θα υπάρξει κίνημα, εξέγερση και ανατροπή της πολιτικής.
Οι πολιτικές οργανώσεις που οργανώνουν τον «ρεαλιστικό μεταρρυθμισμό» κάνουν με συνέπεια τη δουλειά τους. Η δική μας δουλειά δεν είναι να γκρινιάζουμε γύρω από αυτές. Η μοναδική χρησιμότητα που έχουμε είναι να δοκιμάσουμε να σκιαγραφήσουμε το δρόμο της κομμουνιστικής εξέγερσης.
Ας φτιάξουμε μια μαζική αντικαπιταλιστική αριστερά που να μην ψάχνει το ρεαλισμό, αλλά να διεκδικεί το αδύνατο!
