ΣΥΝΟΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΚΑΕΙΡΟ ΚΑΙ ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ

“Με τον ίδιο τρόπο που πλένουμε το κορμί μας, θα έπρεπε να πλένουμε και το πεπρωμένο μας, να αλλάζουμε ζωή, όπως αλλάζουμε ρούχα, όχι για λόγους επιβίωσης, όπως κάνουμε όταν τρώμε ή κοιμόμαστε, μα με εκείνο το σεβασμό που έχουμε σαν τρίτοι απέναντι στον εαυτό μας” (Φ. ΠΕΣΣΟΑ)

Η πρώτη επαφή μου με τον “Φύλακα των Κοπαδιών” του Φερνάντο Πεσσόα υπήρξε αποκαλυπτική. Όπως και με άλλους μεγάλους και αγαπημένους, αισθάνθηκα ότι πρέπει να του πιστώσω κι άλλο χρόνο. Έτσι προέκυψε η δεύτερη επικοινωνία μου με αυτόν τον ύμνο στη Φύση, την άνοιξη του 2009. Αυτή η δεύτερη ανάγνωση αποδείχτηκε συγκλονιστική και γόνιμη, και έτσι γεννήθηκε αυτή η συνομιλία σαν κραυγή αγωνίας για όλα εκείνα που, επαναπροσδιορίζοντας το μέτρο της ζωής μας, οφείλουμε να κάνουμε, έστω και στο και πέντε, χωρίς καμία άλλη αργοπορία για τον πλανήτη που μας φιλοξενεί, βλέποντας τους εαυτούς μας όχι ως το όλον του σύμπαντος, αλλά ως μέρος του.