Περιγραφή
Από παιδιά γνωριζόμασταν χωρίς να πούμε λέξη. Με κοίταζες, θυμάμαι, από το πορτάκι του χαμόγελου και δάκρυζες, σε ανακάλυπτα μέσα από βιβλία, χάρτες, φωτογραφίες κι ερχόμουνα κοντά σου.
Σου αφιερώθηκα χρόνια αργότερα με το πρώτο μου ταξίδι, Ιούλη μήνα. Σύντροφος πιστός τώρα, σου εμπιστεύομαι τις επιθυμίες, τις μνήμες, όλες μου τις ελπίδες. Διασχίζω μια πολιτεία που ελπίζει κι ερωτεύεται μέσα από το φως και την ομίχλη, μια πολιτεία που είναι σα να τη σχεδίασε ο Edouard Villard, όπου ο καθένας και το καθετί συλλαμβάνονται μέσα στην ύψιστη αλήθεια που κρύβει εντός της η κάθε στιγμή.
Πάντα είχες τη χαρά να χάνεσαι στη ροή του χρόνου, ν’ αφήνεσαι σα μελωδία του Tariverdief αγγίζοντας τις χορδές της νιότης μας με μια εύθραυστη λεπταίσθητη αφή, όμοια με αυτή του χιονιού.
Έχεις, λατρεμένη μου Οδησσός, μια ζεστή, ζωντανή, χαρούμενη και μελαγχολική ομορφιά με κάτι στην ατμόσφαιρα ανάλαφρο, ελκυστικό, ερωτικό. Έχεις τη δωρεά μιας αόριστης γοητείας, τη δωρεά της ομορφιάς στην ουκρανική ψυχή σου.
Σχεδόν με το που φτάνει ένας ξένος στην πόλη σου, μεγάλα γκρίζα πουλιά δραπετεύουν από τους δρόμους, τα πάρκα, τις βιομηχανικές συνοικίες, τα λεωφορεία, τους καθεδρικούς ναούς, και κάνουν την εμφάνισή τους στα παγωμένα νερά του Δυτικού, φτωχού και πολλές φορές μίζερου έρωτά μας. Σα να σου ψιθυρίζει αυτή η πολιτεία: “Έλα, δυστυχισμένε… Έλα ν’ αναπαυτείς…”.
