Περιγραφή
Πλάι στα πτώματα που επιπλέουν εξυψώνεται ο Άνθρωπος. Ο ατόφιος άνθρωπος, χωρίς αφηγήσεις, χωρίς περιεχόμενα, παρά μόνο με τη μορφή του· με τη γυμνή βιολογική του μορφή. Οι συνεχείς τραγωδίες στις δίνες της Μεσογείου μας θυμίζουν πως η ανθρωπιστική σύλληψη εκείνου του “τίποτα πέρα από άνθρωπος” όχι μόνο δε στέκεται ικανή να διασώσει την ανθρωπινότητα την οποία επικαλείται. Αντιθέτως, βαδίζει ανέμελη στο δρόμο για την ολοκληρωτική πολιτική απογύμνωση του ανθρώπου και την οριστική του έκθεση στα σύγχρονα θανατοπολιτικά τοπία. Και συγκροτεί ένα πεδίο παράδοξων “φυσικών” φαινομένων, φυσικοποιώντας τόσο τις προσχεδιασμένες καταστροφές όσο και την ίδια την υπόσταση αυτών που επιζούν και αυτών που πεθαίνουν. Μα η Ιστορία μαρτυρά πως όταν τον κόσμο των πολιτικών σχέσεων διευθύνουν οι φυσικοί νόμοι, τότε ο άνθρωπος στέκεται απογυμνωμένος και η μοίρα του γίνεται αποστολή αυτών που μελετούν τις διεργασίες της ζωής. Και τότε, εμφανίζονται μπροστά μας εκείνες οι λιγομίλητες φιγούρες με τις λευκές ποδιές. Ακροάζονται και διαγιγνώσκουν· και οι διαγνώσεις τους χαράσσουν θέσεις υποκειμένου. Στη δίνη αυτών των χαράξεων διακρίνονται σήμερα οι άφωνες και ανώνυμες μάζες των μεταναστών/ριών και των προσφύγων. Καθηλωμένες στις βιολογικές τους θέσεις περιπλανώνται ως φυσικά μεγέθη και ως φυσικά μεγέθη πεθαίνουν. Και από πάνω τους, τα επιτελεία της ιατρικής αστυνομίας, που στην περίπτωση της Αθήνας άδραξαν διαβήτες και πυξίδες και τοποθέτησαν τον θάνατο σε χάρτη, σχεδιάζοντας τα μονοπάτια της έκτακτης ανάγκης…
