Περιγραφή
Το παρόν βιβλίο αποτελεί μια πανοραμική, διεισδυτική και τεκμηριωμένη θεώρηση των προσφυγικών ρευμάτων προς το ελληνικό κράτος από τα χρόνια του Αγώνα της Ανεξαρτησίας έως τα μέσα του 20ού αιώνα, καθώς και του τρόπου με τον οποίο οι επαναστατικές Αρχές αρχικά και το ελληνικό κράτος στη συνέχεια αντιμετώπισε αυτά τα ρεύματα, μεριμνώντας για την υποδοχή, την περίθαλψη, την εγκατάσταση και εντέλει τη συνολική αποκατάσταση τους.
Ασφαλώς η πραγμάτευση εστιάζει στους πρόσφυγες του 1922, καθώς η παρουσία τους είχε τη μεγαλύτερη σημασία ως προς τις συνέπειες για τη φυσιογνωμία της ελληνικής κοινωνίας. Ωστόσο, αυτό που αναδεικνύεται μέσα από τις σελίδες του τόμου -και αποτελεί μια σημαντική συνεισφορά του στη συνολική μελέτη του επίμαχου και πολυπρισματικού αυτού ζητήματος- είναι το γεγονός ότι οι βασικοί θεσμοί και οι θεμελιώδεις αποφάσεις γύρω από την περίθαλψη και την αποκατάσταση προσφύγων λήφθηκαν στην Ελλάδα νωρίτερα από το 1922. Μολονότι στην κοινή μας αντίληψη το προσφυγικό ζήτημα ταυτίζεται με την προσπάθεια αποκατάστασης των Μικρασιατών, Ποντίων, Θρακών προσφύγων του 1922, είναι εντυπωσιακό ότι η πρώτη αποκατάσταση προσφύγων στο ελληνικό κράτος το 1831 επί Καποδίστρια εμπεριέχει ήδη τη βασική φιλοσοφία των μεταγενέστερων φάσεων αποκατάστασης.
Η ανά χείρας έκδοση, την οποία το Ίδρυμα της Βουλής με μεγάλη χαρά παρουσιάζει σήμερα στο ελληνικό κοινό, είναι ο πιο πρόσφατος σταθμός ε μια μακρά παράδοση του Ιδρύματος, η οποία αφορά στην πραγμάτευση και την ανάδειξη του προσφυγικού ζητήματος διαχρονικά. […]
