Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ 1941 – 1944

21,20 

Η μακρά παράδοση της ανάμιξης των στρατιωτικών στα πολιτικά δρώμενα, είτε έχοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο είτε δρώντας παρασκηνιακά, τους είχε καταστήσει βασικό παράγοντα του κοινοβουλευτικού βίου. Από τη στιγμή που στη διάρκεια της ταραχώδους μεσοπολεμικής περιόδου δεν υπήρξε πολιτική ανατροπή χωρίς την εμπλοκή του Στρατού, οι ηγετικές του προσωπικότητες είχαν καθιερωθεί στη λαϊκή συνείδηση ως εν δυνάμει πρωθυπουργοί σε μια δύσκολη ώρα. Η εξέλιξη αυτή -η οποία έχει τις ρίζες στην “άποψη” που άρχισε να αποκτά ο Στρατός για την ορθή διακυβέρνηση της χώρας μετά το 1897, στερεώθηκε με την επικράτηση του κινήματος στο Γουδή το 1909 και θεσμοθετήθηκε με την έκρηξη του Εθνικού Διχασμού- δεν αποτύπωνε τίποτα λιγότερο από την αστάθεια και τα αδιέξοδα του πολιτικού συστήματος. Στη Μέση Ανατολή, ειδοποιός διαφορά με τις προηγούμενες περιπτώσεις ανάμιξης του Στρατού στην πολιτική αποτέλεσε η απουσία της υπόστασης του κράτους. Έως τότε, η εμπλοκή των στρατιωτικών συνίστατο στην υποστήριξη είτε ενός ανώτατου αξιωματικού είτε ενός πολιτικού φορέα. Αν το εγχείρημα τελεσφορούσε, οι πιο προβεβλημένοι αντίπαλοι αποστρατεύονταν, ενώ σε αντίθετη περίπτωση οι πρωτεργάτες της κίνησης έχαναν τη θέση τους. Τώρα, λόγω της ουσιαστικής ανυπαρξίας συγκεντρωτικού κυβερνητικού ελέγχου, ο πολιτικός ρόλος των στρατιωτικών απέκτησε ουσιαστικότερο περιεχόμενο: Για να κυριαρχήσουν επί των πολιτικών τους αντιπάλων, έπρεπε προηγουμένως να αποκτήσουν ευρεία επιρροή στο συγκροτούμενο στράτευμα.

Σε απόθεμα (επιπλέον μπορεί να ζητηθεί κατόπιν παραγγελίας)

Κωδικός προϊόντος: 9789606679414 Κατηγορία:

Περιγραφή

Η μακρά παράδοση της ανάμιξης των στρατιωτικών στα πολιτικά δρώμενα, είτε έχοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο είτε δρώντας παρασκηνιακά, τους είχε καταστήσει βασικό παράγοντα του κοινοβουλευτικού βίου. Από τη στιγμή που στη διάρκεια της ταραχώδους μεσοπολεμικής περιόδου δεν υπήρξε πολιτική ανατροπή χωρίς την εμπλοκή του Στρατού, οι ηγετικές του προσωπικότητες είχαν καθιερωθεί στη λαϊκή συνείδηση ως εν δυνάμει πρωθυπουργοί σε μια δύσκολη ώρα. Η εξέλιξη αυτή -η οποία έχει τις ρίζες στην “άποψη” που άρχισε να αποκτά ο Στρατός για την ορθή διακυβέρνηση της χώρας μετά το 1897, στερεώθηκε με την επικράτηση του κινήματος στο Γουδή το 1909 και θεσμοθετήθηκε με την έκρηξη του Εθνικού Διχασμού- δεν αποτύπωνε τίποτα λιγότερο από την αστάθεια και τα αδιέξοδα του πολιτικού συστήματος. Στη Μέση Ανατολή, ειδοποιός διαφορά με τις προηγούμενες περιπτώσεις ανάμιξης του Στρατού στην πολιτική αποτέλεσε η απουσία της υπόστασης του κράτους. Έως τότε, η εμπλοκή των στρατιωτικών συνίστατο στην υποστήριξη είτε ενός ανώτατου αξιωματικού είτε ενός πολιτικού φορέα. Αν το εγχείρημα τελεσφορούσε, οι πιο προβεβλημένοι αντίπαλοι αποστρατεύονταν, ενώ σε αντίθετη περίπτωση οι πρωτεργάτες της κίνησης έχαναν τη θέση τους. Τώρα, λόγω της ουσιαστικής ανυπαρξίας συγκεντρωτικού κυβερνητικού ελέγχου, ο πολιτικός ρόλος των στρατιωτικών απέκτησε ουσιαστικότερο περιεχόμενο: Για να κυριαρχήσουν επί των πολιτικών τους αντιπάλων, έπρεπε προηγουμένως να αποκτήσουν ευρεία επιρροή στο συγκροτούμενο στράτευμα. 

Επιπρόσθετες Πληροφορίες

Συγγραφέας

Επιμέλεια

Έτος

Εκδόσεις

Προμηθευτής

Έκπτωση Προμηθευτή

Άλλα