Περιγραφή
Στις Χωρικές αφηγήσεις της μνήμης διερευνούμε πτυχές της αναθεωρημένης σχέσης του χώρου με τη μνήμη στο μέτρο που η τελευταία αναμετριέται με τις ιδιαιτερότητες της σύγχρονης εποχής και των πολιτισμικών εκφάνσεών της αποκαλύπτοντας την ένταση και έκταση των κοινωνικών πρακτικών και αντιθέσεων. Η ανάγκη διερεύνησης αυτής της σχέσης γίνεται ακόμη πιο επιτακτική με την οφθαλμοφανή τακτική των σύγχρονων κοινωνικο-οικονομικών συντελεστών για αφομοίωση και ενσωμάτωση των νέων επιστημολογικά και χωρικά προτάσεων στο συμβολικό τους κώδικα με αποτέλεσμα την επικράτηση μιας φτωχής, πλαδαρής μνήμης ή την χρησιμοποίηση αυτής της ίδιας βιωματικής, σωματικά ενεργοποιημένης μνήμης, στη δημιουργία θεαματικών μουσείων και εντυπωσιακών μνημονικών τοπίων που υπηρετούν την παροντική αυτάρκεια και αυτοαναφορικότητα των αξιακών μοντέλων των σύγχρονων ρευστών καιρών.
Αν η μνήμη και η ανάμνηση αποτελούν το ενοποιητικό πεδίο των πολλαπλών τομών του ανθρώπου με τον κοινωνικό χωροχρόνο, τότε η συνάντησή της με τον αρχιτεκτονικό και αστικό σχεδιασμό ως σημαντικό συντελεστή αυτού του χωροχρόνου, αποτελεί ιδιαίτερα ευαίσθητο κομβικό θέμα στην ευρύτερη περιοχή της θεωρίας και της πρακτικής του σχεδιασμού. Από τη μνήμη στο ίχνος της στην υλικότητα του χώρου και τη δυνατότητα μέσω του τελευταίου ενεργοποίησης της μνήμης και των πολλαπλών ενθυμήσεων, εκδιπλώνονται ζητήματα κριτικής προσέγγισης του σύγχρονου αρχιτεκτονικού και αστικού χώρου. Ζητήματα που εξαρτώνται άμεσα από τον τρόπο αναφοράς μας στο παρελθόν, με νοσταλγική ή κριτική και αναστοχαστική διάθεση ανασύστασής του.
Με την διεπιστημονική μας συνάντηση σε αυτόν τον συλλογικό τόμο επιχειρούμε να συμβάλλουμε στο διάλογο γύρω από τη σχέση μνήμης, χώρου και σχεδιασμού στην προοπτική εκδίπλωσης του ανθρώπου σε πολλαπλά χωροχρονικά πεδία, με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον να συνυφαίνονται με τρόπο δημιουργικής ανασυγκρότησης του συλλογικού ως προϋπόθεση για την έκφραση του ατομικού και την ευόδωση της ανθρώπινης συνύπαρξης.
